Դավիթ Բլեյանը, ասել եմ, երկար ժամանակ է, ինչ դոշնուկ (գոգնոց) չի կրում։ Տեսեք՝ խոհանոցի մեծ ու բարձր սեղանի մոտ առանձին բազմել ու ի՜նչ մաքուր է ուտում պատառաքաղով. տոնական (մարդամեջ դուրս գալու) շորերն են հագին, պատառաքաղով ջրոտ տոլմա է ուտում, ո՛չ մի կաթիլ չի թռցնում սպիտակ-կապտավուն վենաշապիկին: Նախանձս բերում է: Սա այն տոլման է, որ ծնվեց օրեր առաջ:
— Մայրիկ, ուզում ե՞ս տոլմա եփես՝ ուտեմ…

Էլի է ուզում, ուտում է, իմ աչքի առաջ իմ տոլմաները հերթով գնում են Դավթի ամանը: Ես անձայն զմայլվում եմ տեսարանով…

— Մայրիկ, ուզում ե՞ս՝ մի հատ էլ շոկոլադ ուտեմ:

Ուտում է:
— Էլի՞ ես ուզում, մայրիկ, ուտեմ:
Ուտում է:
— Էլ չեմ ուզում ուտես, Դավիթ,- վճռում է մայրիկը…
— Էս մեկն էլ ուտեմ ու վերջ…

 

Իսկապես՝ վերջ… Ես շոկոլադ, տոլմայի չափ, չէ, սիրում եմ, պահանջ օրվա մեջ ունենում եմ: Դավթի հետ հեշտ չէ. չի զիջում, չի հագենում…

— Մտերմիկ, ի՞նչ ասել է, հայրիկ,- կհարցնի Դավիթը,-  մտերմիկ էր:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Օրագիր-շնորհավորագիր-Դավթագիր-տոնագիր

— Հայրիկ, ես արդեն արթնացել եմ…  դեկտեմբերի 12-ը եկել է՞… Մորաքույրը տորթ թխել-վերջացրել է՞, գնում եմ՝ տեսնեմ… Մեծ դժվարությամբ ուշ քնեց և նույն դժվարությամբ աչքերը բացեց ժամը 8-ի մոտ մեր հոբելյար

Կտակարան ըստ Սարոյանի

Այսպիսին է մեր հերոսը. երեկ պարտեզում քնել է մինչև ժամը 18.00՝ անդրդվելի… Չեն կարողացել հինգ-վեց մեծերով քնից հանել… Հիմա էլ՝ առտու ութին, քնած է… Ուզում ես՝ հեծանվով վրայով անցի, Բախի՝

Ուսուցում առանց գրատախտակի. կենտրոնում ինքնակրթությունն է

Պարզվեց` Դավիթ Բլեյանը նախօրեին ոչ միայն շշմեցրել է իր խմբի կուկուներին, այլև պարտեզից անցել դպրոց ու խանգարել… ոչ ավել, ոչ պակաս, չորրորդ-հինգերորդ դասարանցիների բնականոն գործունեությունը: Խայտառակություն: Մենք զրուցեցինք, և Դավիթը