Դավիթ Բլեյանը, ասել եմ, երկար ժամանակ է, ինչ դոշնուկ (գոգնոց) չի կրում։ Տեսեք՝ խոհանոցի մեծ ու բարձր սեղանի մոտ առանձին բազմել ու ի՜նչ մաքուր է ուտում պատառաքաղով. տոնական (մարդամեջ դուրս գալու) շորերն են հագին, պատառաքաղով ջրոտ տոլմա է ուտում, ո՛չ մի կաթիլ չի թռցնում սպիտակ-կապտավուն վենաշապիկին: Նախանձս բերում է: Սա այն տոլման է, որ ծնվեց օրեր առաջ:
— Մայրիկ, ուզում ե՞ս տոլմա եփես՝ ուտեմ…

Էլի է ուզում, ուտում է, իմ աչքի առաջ իմ տոլմաները հերթով գնում են Դավթի ամանը: Ես անձայն զմայլվում եմ տեսարանով…

— Մայրիկ, ուզում ե՞ս՝ մի հատ էլ շոկոլադ ուտեմ:

Ուտում է:
— Էլի՞ ես ուզում, մայրիկ, ուտեմ:
Ուտում է:
— Էլ չեմ ուզում ուտես, Դավիթ,- վճռում է մայրիկը…
— Էս մեկն էլ ուտեմ ու վերջ…

 

Իսկապես՝ վերջ… Ես շոկոլադ, տոլմայի չափ, չէ, սիրում եմ, պահանջ օրվա մեջ ունենում եմ: Դավթի հետ հեշտ չէ. չի զիջում, չի հագենում…

— Մտերմիկ, ի՞նչ ասել է, հայրիկ,- կհարցնի Դավիթը,-  մտերմիկ էր:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Թաղի, գերդաստանի ճանաչումով համայնքային կրթության մասին է իմ գիրը

Որքա՜ն կարելի է պարտադրել Նար-Դոսի «Մեր թաղը» պատմվածքաշարը սովորողին, պատանուն՝ այդպես էլ անհաղորդ պահելով իր բնակավայրից, շրջակա աշխարհից, իր թաղից։ Գևորգ Հակոբյանի, Քնարիկ Ներսիսյանի, Սուսան Մարկոսյանի հետ Սահմանադրության օրով սահման

Ապրելու մեր ժամանակի նոր մեկնարկ

Դավիթ Բլեյանի հետ նորից կռվել էինք, չէինք խոսում-հանդիպում… Երեկ առավոտյան Մարմարյա սրահում, ընդհանուր պարապմունքին հանդիպեցինք. մենք ընտանիքով երգում էինք Կոմիտաս, Դավիթը՝ պառկած աստիճաններին, ոտքը՝ ոտքին… Զանգվածից կարողանում է առանձնանալ, զանգվածային

Այլոց հետ մեր մանկավարժությունն ապրելու հունիսը

Շուշան Բլեյանն ավելի ու ավելի բազմազբաղ է, ներառված Վիեննայում… ասեք՝ ո՞ւմ քաշած կլինի… Այսօր առավոտյան վաղ իր ուսանողական գործընկերուհու՝ Թերեզայի հետ Մխիթարյան միաբանության Վիեննայի հայր Վահան Հովակիմյանի ուղեկցությամբ շարժվեցին Բուդապեշտ. հրավիրված