Դավիթ Բլեյանը, ասել եմ, երկար ժամանակ է, ինչ դոշնուկ (գոգնոց) չի կրում։ Տեսեք՝ խոհանոցի մեծ ու բարձր սեղանի մոտ առանձին բազմել ու ի՜նչ մաքուր է ուտում պատառաքաղով. տոնական (մարդամեջ դուրս գալու) շորերն են հագին, պատառաքաղով ջրոտ տոլմա է ուտում, ո՛չ մի կաթիլ չի թռցնում սպիտակ-կապտավուն վենաշապիկին: Նախանձս բերում է: Սա այն տոլման է, որ ծնվեց օրեր առաջ:
— Մայրիկ, ուզում ե՞ս տոլմա եփես՝ ուտեմ…
Էլի է ուզում, ուտում է, իմ աչքի առաջ իմ տոլմաները հերթով գնում են Դավթի ամանը: Ես անձայն զմայլվում եմ տեսարանով…
— Մայրիկ, ուզում ե՞ս՝ մի հատ էլ շոկոլադ ուտեմ:
Ուտում է:
— Էլի՞ ես ուզում, մայրիկ, ուտեմ:
Ուտում է:
— Էլ չեմ ուզում ուտես, Դավիթ,- վճռում է մայրիկը…
— Էս մեկն էլ ուտեմ ու վերջ…
Իսկապես՝ վերջ… Ես շոկոլադ, տոլմայի չափ, չէ, սիրում եմ, պահանջ օրվա մեջ ունենում եմ: Դավթի հետ հեշտ չէ. չի զիջում, չի հագենում…
— Մտերմիկ, ի՞նչ ասել է, հայրիկ,- կհարցնի Դավիթը,- մտերմիկ էր: