Կրթությունը մեր իրականության մեջ ծառայություն է իրականացում` առանց պատվիրատուի, չես հասկանում՝ ում է ուղղված, մինչդեռ պետք է կոնկրետ հերոս ու կոնկրետ պատվիրատու ունենա: Հերոսը երեխան է, իսկ տեսադաշտում երեխայի ապրած ժամանակը պետք է լինի, և պարտադիր չէ, որ այն համապատասխանի ծնողների պատկերացումներին: Կրթությունը պետք է համաքայլ քայլի ժամանակի հետ: Ֆորմալ կրթությունը զերծ է սրանից: Միշտ ուշացած, միշտ ժամանակավրեպ ու թսթըս լինելն է, որ փչացնող ազդեցություն ունի:
«Թարմ ուղեղով» հաղորդաշարի հյուրն է «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանը:

[embedplusvideo height=”283″ width=”450″ editlink=”http://bit.ly/1RsOR71″ standard=”http://www.youtube.com/v/eQfiDwf46U8?fs=1″ vars=”ytid=eQfiDwf46U8&width=450&height=283&start=&stop=&rs=w&hd=0&autoplay=0&react=1&chapters=&notes=” id=”ep9780″ /]

Աղբյուրը

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Քննական կենտրոնից պետք է վաղուց անցում կատարեինք «կյանքի դպրոցի»

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանը, Tert.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով կրթական ոլորտի բարեփոխումների անհրաժեշտությանը, ասաց, որ մասնավորապես հանրակրթության հարցում Հայաստանը ստիպված էր ընտրություն կատարել «քննական կենտրոնի» և «կյանքի դպրոցի» միջև:

Արևելյան կողմն աշխարհի խաղաղ թող ըլլա

«Հայկական ժամանակ» 10.10.2006թ.  «Ավա՜ղ, մենք «պարզունակ» ժողովուրդ ենք»,- մահից առաջ պոկվել է Ստեփան Զորյանի սրտից: Զորյանը, թվում է, լավ էր ուսումնասիրել իր պատմվածքների հերոսին՝ մեր խալխին: Քաղաքական մի՞տք, քաղաքական մտածողությո՞ւն էս