Հիշում եք` հուլիսի 27-ի իմ գրում խոստացել եմ. «Իմ օրվա ամեն ինչը՝ իմ կյանքը, իմ օրվա գիր չեմ բերելու, հետևե՛ք իմ օրագրին, այն անընդհատ է՝ մինչև սեպտեմբերի 4-ը 2015-ի, հետո՝ կպայմանավորվենք… ես իմ ընթերցողին հենց այնպես լքողը չեմ»…

Իմ խոսքի տերն եմ: Ասել եմ` իմ ամեն օր վարվող բլոգում օրվա գրերը դարձան կրթահամալիրի տնօրենի անընդհատ էլեկտրոնային նամակներ, որտեղ ոչ միայն կրթահամալիրային խնդիրներ են ու լուծումներ՝ քաղաքային-թաղային, հանրային, հանրապետական… Ահա այս 440 գիրը թերթեք, կարդացեք` ինչ չէիք կարդացել, խոսենք, պայմանավորվենք:

2015-2016 կրթական շքերթի 5-6 տարեկան մասնակիցները:
Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

2015-2016 ուսումնական տարում հեծանիվը՝ հանրակրթական մարզաձև. հեծանվային շքերթ:
Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

Տոնական-ծննդյան շնորհավորանք մեդիաուրբաթ Մարմարյա սրահում:
Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Աշնան քամու բերանն ընկած տերևի պե՞ս…

Սեբաստացու այս օրերը, Թբիլիսիից նախագծային խմբով վերադառնալուն պես, դեպի նոյեմբերի 18՝ համայնքային տոն, նոյեմբերի 13-17-ի յուրաքանչյուր օրը, որքան քամին ուժեղ՝ աշունը խորն ու գունեղ, իմն է. իմն է ուշ աշունը։

Երբ անճարը կերել է…

Արթնացա. մութ է… Դավիթ Բլեյանի խոսուն հումորը եկավ՝ ձայնն ականջներիս, տեսքը՝ աչքերիս… — Հայրիկը արթնանալիս լույս չի տեսնում… Նստեցի գրասեղանի առաջ. աշխատանք է, գրում եմ, պատմում…  կհասնի ձեզ, մութ-լույսով կկարդաք… Ես

Ա՜յ հոգնածներ, Նոր տարի է, թափ տվեք ձեզ

Փորձում եմ մանկավարժորեն շեղել Դավթին «համբալը» վատ իմաստով օգտագործելու գայթակղությունից՝ «համբալն» անբանը չէ, բանող, աշխատող մարդն է. բա ես համբալ չեմ, ի՞նչ եմ, է… – Իմ համբալն էլ ե՞ս, հայրիկ…