Կարմիր սոխի տեսքից, երբ շերտ-շերտ կտրած է ու կտրած չէ, ուշքս գնում է… Կարող եմ խնձորի պես ուտել, իհարկե, բնական, այնպես, ինչպես կա, ստեղծվել է… Սիրում եմ սոխի հոտը, որ տարածվում է… Ես ավելացնում եմ այս բանջարեղենը մոլորակի 7 ամենաօգտակար մթերքների ցանկում, որ կազմել է GoGetNews.info-ն. եթե պարտադիր է 7-ի պահպանումը, ես ցուցակից հանում եմ արտիճուկը, որը 60-ամյա իմ կյանքում իմ բերանում չի հայտնվել… Ահա ձեզ, իմ օրագրի հարգելի ընթերցող, ինձ արտիճուկ նվիրելու, նրա մասին պատմելու լավ առիթ…

Նորածին երեխաների ուղեղը խոսքին արձագանքում է այնպես, ինչպես մեծահասակների ուղեղը… Ես սա գիտեի, սրանում միշտ եմ համոզված եղել. ահա ինչու՝ խոսեք ձեր երեխաների հետ մինչև ծնվելը, ծնված պահից սկսած, երբ կաթ է ուտում, երբ օրորոցում է, քայլում է, երբ քնած է… Խոսքը միշտ ազդում է, այն էլ՝ ակտիվ, պնդում են գիտնականները… Ես, գիտեք, որ շատ ուշ եմ հայտնվել մեր մեծ ընտանիքում, և մեր մեծ տան մշտական ու դրսեկ ներսուդուրս անողները մեծ հայաթի՝ հարսներ, հորեղբայր և հորաքույր՝ իրենց երեխաներով, շարան-շարան գնացող-եկող խոսել են ինձ հետ. էկզոտիկ էր՝ Շամխալ բեկն այդ առաջացած տարիքում ու տեսքով, մի ոտքով-զույգ հենակներով, ու նորածին ես՝ Իսանի (մորս խոսակցական անունն էր) վերջին մեղքը… Քա, մերս ինչի՞ց էր խաբար. հորս-մորս զրույցը հիմա էլ իմ ականջներում է, իրենց սենյակում, ես՝ օրորոցում. որտե՞ղ պիտի հանդիպեին, զրուցեին բազմազբաղ, անընդհատ քթքթոցի մեջ (մորս խոսքերն են. ծնողներիս կարոտեցի հիմա, հուզվեցի), եթե ոչ ննջարանում… Հոգնած (հայրս ո՜նց էր հոգնում, ես գիտեմ, ինձ ամեն գիշեր ասել է, մայրս հոգնել չուներ)՝ նրանք, պարզվում է, ինձ համար էին խոսում, և իմ ուղեղն անձայն-ակտիվ արձագանքել է… Իսկ Դավիթ Բլեյանի հետ մեր խոսքը չի լռել. անընդհատ խոսել ենք: Կեցցե՛ Արմինեն, ով խոսել է Դավթի հետ միշտ սիրով-խաղաղ, որպես պարգև, որպես իր կյանքի նախընտրելի գործ… Դավթին հիմա լռեցնել չի լինում. աչքը բացեց ու գնա՜ց, մինչև քնելը… ամեն ինչի մասին, ո՛չ դադար, ո՛չ տաբու…

Լուսանկարները՝ Արմինե Աբրահամյանի:


— Ի՞նչ է ամոթը, ինչո՞ւ պիտի ամաչեմ, ի՞նչ անեմ, որ ամաչեմ… Ես ուզում եմ՝ ամաչեմ…
Անգամ Շուշան Բլեյանը, ո՛չ Նազենի կրտսեր Հովհաննիսյանը, ո՛չ Արևիկ Տատինցյանը, ո՛չ էլ 6 տարեկան 1 օրականը բոլորած զույգ ոտքերով ճանապարհորդ դարձած Սոնան, որ ամենաազդեցիկն է Դավթի համար, չի կարող լռեցնել… Խոսում է ու խոսեցնում… իր համար օգուտով, իհարկե… Կարդացեք, եթե կասկածում եք: Իսկ ընթերցանության այս նյութերը ես ընտրում եմ շաբաթվա ընթացքում, հատուկ ձեզ համար՝ նկատի ունենալով հուլիսը 2015-ի Երևանում:

Կիրակնօրյա ընթերցանության նյութերի թոփ տասնյակն ահա.

Սեբաստացիները՝ Պտղնավանքում, Սևանում: Լուսանկարները՝ Մարինե Մկրտչյանի, Հասմիկ Ղազարյանի:

#401

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Գրով ընդդեմ ցավի

Հեշտ չէ մեր Շուշոյի՝ Շուշան Բլեյանի համար։ Հերիք չէ՝ ժամանակ է գտնում աշխատանքի-ուսման միջև, կտրվում-գալիս է իր աշխարհը դարձած Վիեննայից մեր աշխարհը մնացած Երևան, դեռ ինչքա՜ն մարդու՝ մեկը մյուսից հարազատ

Ցոգոլների մտածմունքը… Բարձրացիր և բարձրացրու

Գտնվեց, վերջապես հայտնվեց 30 տարի և ավելի կորած իմ սիրելի Գրունիկ սանուհին Ախալքալաքի Վարևան գյուղից… ում մասին սիրով, միմիայն սիրով ես պատմել եմ իմ օրագրի այս տարվա հունվարի 13-ի գրում:

Տեղ հասցնող երկու ճանապարհային քարտեզ…

— Դուք ձեր գործերով զբաղվեք, ավելի լավ է, ձեր ընտրություններով, ձեր Ադրբեջան-բադրջանով, ես իմ քույրիկի անունը դրել եմ Աստղիկ… Այսպես կտրեց Դավիթ Բլեյանը առավոտյան իմ՝ Արմինեի աջակցությունը ստացած փորձը հերթական,