Շուշան Բլեյանն ավելի ու ավելի է քսան տարեկան դառնում… Հուլիսի 13-ը տեսանելի է որպես կարևոր խորհուրդ իմ կյանքում… Ուրիշ հաճույք է երրորդ անգամ  քսան տարեկան աղջկա իրողության ընկալումը։ Առանձնահատուկ՝ Դավթի և Շուշանի կապը, նրանց հանդիպումը, Դավթի սպասումը.
– Շուշոն ե՞րբ է գալու… Արի գնանք՝ պատշգամբից տեսնենք…
Շուշանը ոչ միայն մնաց, գիշերեց, ու Դավիթը ոչ միայն արթնացավ, Շուշանին տեսավ, ինչպես ուզում էր, այլ նաև Շուշանը նրան լողացրեց։ Բա քսան տարեկան աղջիկը ո՞նց պիտի այս կարողությունները ունենա՝ առանց փոքր եղբորը լողացնելու-խնամելու։

Դավիթը ուշ քնեց, ուշ քնեց Շուշանը, ես՝ ավելի ուշ… Դավթին հեքիաթ պատմելը հեշտ բան չէ՝ ամեն բառ, տող ստուգում է, կանգնեցնում է իր հարցերով… Արգելավազք է հիշեցնում ինձ պատումը, որի վերջը ես չեմ հիշում, ես ավելի շուտ եմ քնում, քան, երևի, Դավիթը…
– Ասա տեսնեմ՝ ո՞ր ճանապարհով է անտառից իջնում գյուղ…
– Մթան մեջ ինչպե՞ս է աղվեսը տեսնում…
– Եթե աղվեսի ոտները կարճ են, ինչպե՞ս է, որ արագ է վազում… Շներն ամեն քեզ չհասան… Ինչպե՞ս է, որ շները չեն հասնում աղվեսի հետևից…
– Ինչո՞ւ են մարդիկ հավաբնի դուռը բաց թողնում, մոռանում… Ի՞նչ ասել է մոռանալ…
– Լավ է, չէ՞, որ մենք ամեն օր առավոտը և իրիկունը միասին ճոճվում ենք։ Ես չեմ մոռանում…
– Ի՞նչ գազան է աղվեսը, հայրիկ։
– Ինձ թվում է՝ վայրի, Դավիթ։
– Ինչո՞ւ աղվեսները չեն հարձակվում կովերի վրա…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Օրինակները կանոններից օգտակար են…

Նազենի կրտսեր Հովհաննիսյանն ու Դավիթն առցանց ուսումնական շաբաթի շրջանակում կիրակի օրը լավ նախագիծ սկսեցին. «Կերպարվեստ-տեխնոլոգիական հմտությունների զարգացում իմ ջիգյարով եղբոր հետ»… Դավիթը հաստատ ջիգյարով է. նախ՝ ամբողջ մի օր սպասում

Մեր պլեները Երևանի կենտրոնում

Ռեժիսուրան իմ աշխատանքի մեջ կա, ու բեմավարության-հանդիսավարության տեսարանները ես բաց թողնողը չեմ… Իրիկունը «Օպերա Սյուիթ» հյուրանոցի տասներկուերորդ հարկի սրահից, որտեղ Վրաստանի Հանրապետության օրվա պաշտոնական ընդունելության մասնակիցն էի, վերևից, մայրաքաղաքի շենք-շինությունների բարձիթողի

Արա, էս ինչքա՜ն շատ մեքենաներ են

— Արա բազուկ, վեր կաց: Էնպես մի՛ արա, որ քո տնօրեն քույրն իմ վրա խոսի: Էհե՜յ…- կանչում է մայրը՝ չարթնացող Դավթին,- ուշանում ենք… – Չէ՜, ես «արա» չե՜մ, «արան» դո՛ւ