Երբ տուն մտա, Դավիթն ու Արմինեն, տեղեկացված իմ օրվա մասին, ինձ սպասում էին… Ասում եմ.
– Դավիթ, իրիկուն է, չլողանա՞ս…
Խեթում է.
– Իրիկուն չի, գիշեր է…
Իսկական Սասունցի Դավիթ… Դավիթը քնեց պատշգամբում՝ թախտին…
Ուշ քնեցի՝ այնքա՜ն կարդալու բան կար. Բաղրամյանի շարժման կենսական լիցքերը ինձ թույլ չտվեցին սովորական ռեժիմով մահիճին հանձնվելու…