Երեկվա իմ օրվա պատումը ես ավարտեցի առավոտյան ժամը 7-ին… Բայց իմ երեկվա օրը չէր ավարտվել. ընդմիջվել էր իմ մահիճով… Ես չեմ կարող կիսատ ապրել, գործել կիսատ, անավարտ… Նստեցի հեծանիվ. տասը րոպե անց Բաղրամյանի շարժման նստավայրում էի՝ բարի առավոտ իմ ծանոթ-անծանոթ ցուցարարներ, շարժման ընկերներ… Գրկախառնվեցինք Նիկոլ Փաշինյանի, մաեստրոներ Տիգրան Հեքեքյանի, Վարդան Հակոբյանի հետ… հետո՝ խմբերով… Կենտրոնը Երևանի հետաքրքիր դարձավ, ձգող. քաղաքացու կյանք իմաստ մտավ… Բայց… 8.30 պիտի լինեի իմ անմիջական պատասխանատվության տակ գտնվող հայրենի Բանգլադեշում… Ես պիտի ստուգեի երեկ կրթահամալիրի Հիմնական դպրոցում արցախցի ուխտավոր-սովորողներին տված խոստումների կատարումը… Այս մասին էլ՝ վաղվա գրում…
Գիր գրից հետո
26.03.2015
0 Comments
Explore More
Սանկտ Պետերբուրգի քաղաքապետի հյուրանոցային ծախսերի համար 3 միլիոն դրամ է հատկացվել
«Ազատություն» ռադիոկայան 4.06.2015
Անպատ միջավայրի սովորողը
Ես, գիտե՞ք-իմացեք, երբեք շախմատասեր չեմ եղել. իմ հայրական`Շամխալբեկի տանը փակվող տախտակ՝ շախմատի քարերով երևի միշտ եղել է, բայց չեմ հիշում, որ իմ ավագները՝ Էդվարդը, Գագիկը, Ստեփանը, շախմատ խաղային. ոչ էլ
Երգելով ու երգերով չէ
Հատկապես որ ինչպես փիլիսոփա Հեգելն է հաստատում` «Պատմության դասերը մեզ սովորեցնում են, որ ժողովուրդներն ու պետությունները ոչ մի դաս չեն քաղում պատմությունից և ոչինչ չեն սովորում»։ Ինձ հարցնում են՝ ժամանակը,