Ես դուրս եկա իմ հեծանվով օրվա հոգսը, որ «բավ է օրվա համար» կատարածի գիտակցումով (ես Սուսան Մարկոսյանը չեմ. նա եզակի է), ու ինքս ինձ հետ լինելը վայելեցի Բաբաջանյան-Իսակով-Հաղթանակի կամուրջ-Խանջյան ճանապարհին… Դավիթն ինձ սպասում է ներքևում՝ փողոցի վրա…. Երկու ժամ, չե՞ք հավատում, վերջում էլ անձրևի տակ, մենք Վերնիսաժ-Հանրապետության հրապարակ-Հյուսիային-Օպերա-Թումանյան-Աբովյանով հեծանվաերթի էինք… չիջավ մարդը հեծանվից, լցնովի պաղպաղակն էլ, մռո՜ւթ, մի ձեռքով ղեկը բռնած, քշելով կերավ… Այս ի՜նչ ուժեղ-հաստատակամ ընկեր է Դավիթը։ Երկու ժամ հեծանվի վրա, քաղաքի փողոցներում, առանց նվնվոցի… Լավ թրջված՝ հասանք մեր շենք, կայանեցինք մեր նժույգները… Իսկական ցնծություն եղավ իմ 60-րդ տարվա մայիսի 22-ին…
– Հայրիկ, տեսնո՞ւմ ես, որ ես կարող եմ ուրիշ մեծ հեծանիվ քշեմ։
– Կարող ես, Դավիթ, միասին ընտրենք քո նժույգը, քեզ սազական…