— Հայրիկ, զատիկը քանի՞ ոտք ունի:
— Արի հաշվենք… Մեկ, երկու…

Դավիթ Բլեյանի գիշերային թփթփոցին ավելացավ ևս մեկը. Մելինեն իր եղբայր Արմենին ուղեկցում է սանհանգույց… գիշերը՝ 5-ին: Քույր է՝ եղբոր նկատմամբ խնամքով: Քրոջ պահած եղբայր է Արմենը, կվերադարձնի: Մի՛ անհանգստացեք, Վահրամ-Ռուզան, մաճը բաց մի՛ թողեք ու ձենձնեք ամենքին… Կա հրաշքը, որ մեզնով է հաստատվում՝ Հարության հրաշքը:

– Դավիթ, որ մեծանաս, ի՞նչ ես դառնալու:
– Ոստիկան:
– Որ ի՞նչ անես…
– Ոստիկանական մեքենա քշեմ. քեզ տանեմ գործի, մայրիկին էլ՝ դասի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ուրիշի համար ոչինչ չենք անելու… Մեր կյանքն ենք ապրում…

Դավիթ Բլեյանն ինչ համով-լավ ուտելու բան տեսնում է տանը, ուրախանում է. — Ուզում եմ տանեմ ընկերներիս հետ ուտեմ… Ու տանում է՝ սալոր, խնձոր, ձմերուկ, դեղձ… շոկոլադ… — Քիչ ա, մա՛մ,-

Ուզո՞ւմ ես՝ հաշվելով ուտեմ

Նստակոնքին նստած, բաց դռնով զուգարանից Դավիթը կանչում է բա՜րձր-զի՜լ… — Մայրի՜կ, շուտ տոլման տաքացրու, դիր սեղանին, քաքիկս վերջացնում եմ, շուտ գալիս եմ հեծանվովս, տոլմա ուտեմ… Հետո էլ` ինձ նայելով. —

Սովորեցրեք ձեր սեփականը

Սովորեցրեք ձեր սեփականը. ի՜նչ պարզ խորհուրդ է տալիս էս մեր ամերիկացի Հոլթը: Ինչքան մեծահասակ տատիկ-պապիկ կա՜, մեկը՝ իմ եղբայր Ստեփանը, որ «պարապությունից մեռնում ա»… Սովորեցրե´ք աջ ու ձախ, համեցեք կրթահամալիրի դպրոց-պարտեզներ