— Հայրիկ, զատիկը քանի՞ ոտք ունի:
— Արի հաշվենք… Մեկ, երկու…

Դավիթ Բլեյանի գիշերային թփթփոցին ավելացավ ևս մեկը. Մելինեն իր եղբայր Արմենին ուղեկցում է սանհանգույց… գիշերը՝ 5-ին: Քույր է՝ եղբոր նկատմամբ խնամքով: Քրոջ պահած եղբայր է Արմենը, կվերադարձնի: Մի՛ անհանգստացեք, Վահրամ-Ռուզան, մաճը բաց մի՛ թողեք ու ձենձնեք ամենքին… Կա հրաշքը, որ մեզնով է հաստատվում՝ Հարության հրաշքը:

– Դավիթ, որ մեծանաս, ի՞նչ ես դառնալու:
– Ոստիկան:
– Որ ի՞նչ անես…
– Ոստիկանական մեքենա քշեմ. քեզ տանեմ գործի, մայրիկին էլ՝ դասի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հո այսպես չի՞ մեծանալու, Աշոտ պապիկ

Սոնա Հովհաննիսյան թոռնուհիս ու Դավիթ Բլեյան որդիս օրվա վերջում չբաժանվեցին, իրենց կրթահամալիրի Բանգլադեշի Դպրոց-պարտեզից հետո երեկոն անցկացրին մեր տանը… Մելինե-Մարիամ Մարտիրոսյան քույրիկները, այս օր օրի օրիորդացող-հմայքը բազմապատկող, սրանով քաղաքի ամենաերկվորյակները, հատուկ

Ինձ համար արագ հետ հաշվի՝ լսեմ

– Փռշտացի երեք հատ, լսեցի՞ք, մի հատ էլ փռշտամ, թող չորս լինի: – Արի արագ հաշվելով մրցենք  իրար հետ, հայրիկ… Ու սկսում է՝ 1, 2, …., 11, .…, 29, ….,

Ուզո՞ւմ ես՝ հաշվելով ուտեմ

Նստակոնքին նստած, բաց դռնով զուգարանից Դավիթը կանչում է բա՜րձր-զի՜լ… — Մայրի՜կ, շուտ տոլման տաքացրու, դիր սեղանին, քաքիկս վերջացնում եմ, շուտ գալիս եմ հեծանվովս, տոլմա ուտեմ… Հետո էլ` ինձ նայելով. —