Կրթահամալիրի Բանգլադեշում, Երևանում, թե Հայաստանով մեկ, Արատեսի ճանապարհին ես մենթոր-տիար հայրենագետ եմ… տարատարիք սովորողների, ուսուցիչների հետ քայլքով, հեծանվով, անիվների վրա։ Վերջին շաբաթ-կիրակին Երևանից փախուստ էր նաև՝ աղմուկից-զոռից, անհանգստություն տարածող առճակատումից…
Ես ընկել էի սիրելի երիտասարդ սեբաստացիների նախագծային խմբի ձեռը, բոլորիս հավեսը՝ տեղը, հետաքրքրությամբ քրքրում-կորզում էին ինձանից հանրային-մանկավարժական-քաղաքական կենսափորձը… Պահելու բան չէ։ Արմենիա TV-ում ուրբաթ օրվա իմ զրույցը, իրավիճակը երկրում, շաբաթ առավոտվա իմ գիրը քաղաքական բաղկացուցիչը դարձնում էին թելադրող-գերակշիռ մեր զրույցներում՝ իրիկվա կրակի շուրջ, ետդարձի ճանապարհին…
Երկու-երեք սերունդ՝ ինը տարեկան դարձող Դավիթ Բլեյանի ու դասընկերների, 32 տարեկան Դավիթ Քոչունցի ու հասակակից գործընկերների, իմ ու կրթահամալիրն ստեղծած մենթոր-թոշակառուների… համերաշխ, փոխադարձ հարգանքով, գործընկերներ… Բոլորը մշտական կապի մեջ, ինտերնետում, թե արատեսյան թափառումներում, նախագծային-աշխատանքային փոքր խմբերով, հալչող փաթիլներով-ձյունով փափուկ, անուշացած մասուրով-թեյով… Կա համաձայնություն կրթահամալիրի երկու-երեք սերունդը ներկայացնող խմբերի միջև, որ իրավիճակի կարգավորումը ենթադրում է ՀՀ վարչապետի հրաժարական, ընտրություն, բայց այնպես, որ ամեն ինչ արվի ՀՀ Սահմանադրությամբ, Կառավարության կառուցվածքի և գործունեության մասին ՀՀ օրենքով որոշված ձևերով, ներհայաստանյան քաղաքացիական համերաշխության, պատերազմի բացառման և Հայաստանում և Արցախում բնականոն կյանքի, առօրյայի հաստատման մթնոլորտում։
Արմենիա TV-ի լրագրող Ալլայի հետ իմ այս ամբողջական զրույցը, որ թողարկվում է առաջին անգամ, կարո՞ղ է ընդունելի լինել որպես մեր համաձայնության հիմնավորում։ Արձագանքեք։ Շնորհակալ եմ միասին լինելու համար։
#1922