Իրիկունով, իհարկե, հետևում էի պուտինյան Ռուսասատանի նոր ֆարսին… Արթնացա, ինչպես միշտ, մութ ու լուսով: Սրտումս Ծաղկունքի հուլիսյան հարսանիքի այս հինգշաբթիի ավետիսի սեբաստացի ղողանջներն են․․․ Մտքումս՝ լրագրող Ալեքսեյ Ռոմանովի այս աչքալուսանքը․․․
Կարևորը հիմա առողջությանը հետևելն է. առողջ լինելուն մեր, վստահ եմ, կօգնեն նյարդավիրաբույժ Վլադ Սիուրեայի այս ցուցումները, որոնցով ես սկսեցի կարևոր այսօրը… Ու բարի է:
Հինգ տարի ձգվող ամենօրյա, անընդհատ բլոգապատումով… գիր է, զրույց ամենօրյա՝ իր տեխնիկայով-գործիքներով, տեխնոլոգիայով… Մինչև պատումը սկսելը ես արագ անցնում եմ ֆեյսբուքյան լուրերով, ուղիղ եթերներով․․․ Օգտատեր Արմեն Հայրապետյանի 11։32-ի ուղիղ եթերը՝ Գյումրիից «Կամխուդ»
Ու գիրն իմ օրվա հենց դրա՝ կրթահամալիրի դպրոցների պատշգամբներից իմ պատումն է… Որքան էլ, շնորհակալ եմ, վերնագիրը փոխառել եմ Նառա Նիկողոսյանից, ու այս հայացքի այսպիսի պատկերման համար շնորհակալ եմ կայքին Արևելյան
Քանի շատ ա սերը, էնքան քաղցր ա տանջանքը: Սերին ի՞նչ կդիմանա, որ մահից վախենա: Սիրելուցդ զրկված վախտը հողն էլ ա բերան առնում, քեզ ուտում, քարերն էլ են աչքումդ մզրախի պես