Իրիկունով, իհարկե, հետևում էի պուտինյան Ռուսասատանի նոր ֆարսին… Արթնացա, ինչպես միշտ, մութ ու լուսով: Սրտումս Ծաղկունքի հուլիսյան հարսանիքի այս հինգշաբթիի ավետիսի սեբաստացի ղողանջներն են․․․ Մտքումս՝ լրագրող Ալեքսեյ Ռոմանովի այս աչքալուսանքը․․․
Կարևորը հիմա առողջությանը հետևելն է. առողջ լինելուն մեր, վստահ եմ, կօգնեն նյարդավիրաբույժ Վլադ Սիուրեայի այս ցուցումները, որոնցով ես սկսեցի կարևոր այսօրը… Ու բարի է:
Դավիթ Բլեյանն ինչ համով-լավ ուտելու բան տեսնում է տանը, ուրախանում է. — Ուզում եմ տանեմ ընկերներիս հետ ուտեմ… Ու տանում է՝ սալոր, խնձոր, ձմերուկ, դեղձ… շոկոլադ… — Քիչ ա, մա՛մ,-
Իմ գիրն էլ դառնում է երգ ճանապարհի… Իմ սիրտը, իմ միտքը ու մարմինը այս օրերին ճամփեքին է, սեբաստացի ուսուցիչների տարբեր նախագծային խմբերով. ո՛չ մի խտրություն՝ ո՛չ ճամփի, ո՛չ ճամփի ընկերոջ․․․ Ու
Թող զբոսնենք անվերջ ծաղկած այգիներում, Կորենք Փարիզի մութ փողոցներում… Երգում է ֆրանսուհի Բարբարան… Լիլիթ Բլեյանը՝ մեքենայի ղեկին, ես՝ կողքին. այդպես ե՜րբ է եղել, որ ես առջևում լինեմ, վարորդի կողքին… Որպես