Իրիկունով, իհարկե, հետևում էի պուտինյան Ռուսասատանի նոր ֆարսին… Արթնացա, ինչպես միշտ, մութ ու լուսով: Սրտումս Ծաղկունքի հուլիսյան հարսանիքի այս հինգշաբթիի ավետիսի սեբաստացի ղողանջներն են․․․ Մտքումս՝ լրագրող Ալեքսեյ Ռոմանովի այս աչքալուսանքը․․․
Կարևորը հիմա առողջությանը հետևելն է. առողջ լինելուն մեր, վստահ եմ, կօգնեն նյարդավիրաբույժ Վլադ Սիուրեայի այս ցուցումները, որոնցով ես սկսեցի կարևոր այսօրը… Ու բարի է:
Կրթահամալիրի տարատարիք նախագծային՝ մեդիա-TV-ռադիո-ԶԼՄ-բլոգային խմբերի հետ իմ հանդիպում-քննարկում-զրույցները ոչ միայն չեն ավարտվում, այլև դառնում են իմ կյանքի անբաժանելին։ Եվ դա լավ է, հետաքրքիր է… Դատելով ընթացքից, արձագանքներից, մասնակիցների ձայնից, տեսքից,
Ո՞վ հիմա հավես ունի՝ տարբեր ձևով, տոնայնությամբ, բայց նույն իմաստով աջ ու ձախ հնչող այս հարցադրմանը թե պնդմանը պատասխանում եմ. — Ես հավես ունեմ ապրելո՛ւ, գործելո՛ւ, սիրելո՛ւ. միշտ, առավել ևս,
Օրը՝ առողջապահական առավոտով, արդեն ավանդական բուժական պրոցեդուրաներով, բուժական կարգով, սիրելի շարունակություն ստացավ տնից վաղ ստացված փաթեթով։ Մեջ եմ բերում Արմինեին․ «Աստղիկը քեզ համար ծաղիկ է նկարել։ Ասում է․ կտանեք հայրիկիս,