Իրիկունով, իհարկե, հետևում էի պուտինյան Ռուսասատանի նոր ֆարսին… Արթնացա, ինչպես միշտ, մութ ու լուսով: Սրտումս Ծաղկունքի հուլիսյան հարսանիքի այս հինգշաբթիի ավետիսի սեբաստացի ղողանջներն են․․․ Մտքումս՝ լրագրող Ալեքսեյ Ռոմանովի այս աչքալուսանքը․․․
Կարևորը հիմա առողջությանը հետևելն է. առողջ լինելուն մեր, վստահ եմ, կօգնեն նյարդավիրաբույժ Վլադ Սիուրեայի այս ցուցումները, որոնցով ես սկսեցի կարևոր այսօրը… Ու բարի է:
Արմինեն իջել է մեքենան կայանելու, զանգում է, որ դուռը բացենք. մեր շենքը «դոմոֆոնով» է… — Դավիթ, բացենք, որ մայրիկը գա: — Որ չբացենք, ի՞նչ կլինի,- Դավիթ Բլեյանն սկսում է իր
Իմ 650-րդ գիրը՝ որպես ճամփորդական նոթեր՝ ես սիրում եմ իմ երկիրը։ 2016թ. ապրիլի 22։
Չեմ հիշում՝ երբ եմ 99-ը աստիճաններով կրթահամալիրի Մայր դպրոց-Գեղարվեստ-Կենտրոն ճանապարհն անցել, հեծանիվը կապ չունի, ոտքով… Աստիճան բարձրանալ սիրում եմ, ինչպես բարձունք, վերելակից հազվադեպ եմ օգտվում… Որքան էլ չձևավորված, բայց մեր