Իրիկունով, իհարկե, հետևում էի պուտինյան Ռուսասատանի նոր ֆարսին… Արթնացա, ինչպես միշտ, մութ ու լուսով: Սրտումս Ծաղկունքի հուլիսյան հարսանիքի այս հինգշաբթիի ավետիսի սեբաստացի ղողանջներն են․․․ Մտքումս՝ լրագրող Ալեքսեյ Ռոմանովի այս աչքալուսանքը․․․
Կարևորը հիմա առողջությանը հետևելն է. առողջ լինելուն մեր, վստահ եմ, կօգնեն նյարդավիրաբույժ Վլադ Սիուրեայի այս ցուցումները, որոնցով ես սկսեցի կարևոր այսօրը… Ու բարի է:
Մարթա Ասատրյանը՝ կրթահամալիրի Ավագ դպրոցի ղեկավարը, գլխավորեց սովորողների հեծանվաերթը Բանգլադեշից դեպի Էջմիածին՝ Զվարթնոց-Մուսալեռ կանգառներով, որ կայացավ 2016-ի հունվարի 21-ին, ընդդեմ համաճարակի, որպես հակաբացիլ անշարժության… Ինձ համար սա ավելի հավաստի է,
Աշխարհը փոխող ժպիտ-մանկավարժությունը Ու հիմա այդ ամենակարող ժպիտ-մանկավարժությամբ, կոմիտասյան երգով, պարերգով իմ ընկերների հետ Թբիլիսի եմ գնում, որտեղ դեռ իմ հուշերի մանկապարտեզին եմ հանդիպելու՝ աթոռակներին քարացած նստած, վախվորած ու անհամարձակ
Մարմարյա սրահում մի պահ ինձ թվաց, որ Դավիթ Բլեյանը դառնում է անտանելի ու մինչ պտույտ գործեցի, որ ուսուցիչ Լուսինե Փաշայանի կամ Արմինե մայրիկի օգնությանը դիմեմ (հեշտ չէր, բոլորը ու յուրաքանչյուրը՝