Ու ես սկսում եմ այն Հացավանից…

Ես դուրս եկա Հացավանի՝ Բլեյանների տանից հեծանվով, առավոտ ծեգին՝ ժամը 7-ին։ Առաջին անգամ պիտի անցնեի այս ճանապարհով մինչև կրթահամալիրի բանգլադեշ, Հարավային դպրոցը մեր։

Ես չգիտեի, որ քիչ հետո ունենալու եմ ուսումնական ագարակի ղեկավար Էդմոն Փաշինյանի ավետիսը՝ մեր պոնիի ծնունդի ու սրընթաց Հարավով Արևմուտք, արևմուտքից Մայր դպրոց… Եվ ես  ծննդյան ավետիսի ուրախաբերը դարձա։

Մնացածը՝ որպես ղողանջներ, երգեր՝ իմ դադարներից, մեր դպրոցներից, այսպիսի տեսաշարի, ֆոտոնյութի ձևով։

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K1TyMfKMrhY]

Այսպիսի լեցուն օր, որի մեջ իմ և՛ երեկը կա, և՛ այսօրը։ Պատմում եմ. գիր է անընդհատ, սա էլ՝ թվով 1693-ը։ Փառատոնի ծրագրով պատրաստվեք իմ հազար յոթ հարյուրերորդ հոբելյանական գրին։

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1693

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Երբ մարտի մեջ է մտնում իսկական սենսեյը․․․

Մենուա Հարությունյանին՝ Արատեսի ուսումնական ճամբարի՝ Եղեգիսի բնության գրկում դպրոցի ղեկավարին մենակ չենք թողնի․․․ Սեբաստացի ուսուցիչների, միջին ու ավագ դպրոցների սովորողների և Արագածոտնի գյուղի, Մենուայի ծննդավայրի շրջանավարտների նախագծային խմբին վճռական միանում

Թուր կեծակիով կրթական աշխարհներ նվաճող 5-6 տարեկանները մեր

Ոչինչ չփրկեց ինձ ջախջախումից, որքան էլ ես, առաջին անգամ չէ, կանխազգում էի այն ու ձեռիս տակ եղած միջոցներով փորձեցի դեմն առնել. վերջինը Դավիթ Բլեյանի ուրախությունն էր, որ պիտի պատճառվեր նոր

Խելացի մեռելոց ու ֆլեշմոբներով որպես գետ հորդող ուսուցում…

Մեռելոցի օրվա իմ աշխատանքային այցը քոլեջի՝ կրթահամալիրի արևելյան կասկադը եղավ Ախալցխայի Մեծ Պամաճ գյուղից քոլեջ ուսանելու եկած 1-ին կուրսեցի Արտաշես Հարությունյանի, իր ընկերների և ուսուցիչների աշխատանքային առաջին փորձությամբ կատարված հողագործությունը