Ու ես սկսում եմ այն Հացավանից…

Ես դուրս եկա Հացավանի՝ Բլեյանների տանից հեծանվով, առավոտ ծեգին՝ ժամը 7-ին։ Առաջին անգամ պիտի անցնեի այս ճանապարհով մինչև կրթահամալիրի բանգլադեշ, Հարավային դպրոցը մեր։

Ես չգիտեի, որ քիչ հետո ունենալու եմ ուսումնական ագարակի ղեկավար Էդմոն Փաշինյանի ավետիսը՝ մեր պոնիի ծնունդի ու սրընթաց Հարավով Արևմուտք, արևմուտքից Մայր դպրոց… Եվ ես  ծննդյան ավետիսի ուրախաբերը դարձա։

Մնացածը՝ որպես ղողանջներ, երգեր՝ իմ դադարներից, մեր դպրոցներից, այսպիսի տեսաշարի, ֆոտոնյութի ձևով։

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K1TyMfKMrhY]

Այսպիսի լեցուն օր, որի մեջ իմ և՛ երեկը կա, և՛ այսօրը։ Պատմում եմ. գիր է անընդհատ, սա էլ՝ թվով 1693-ը։ Փառատոնի ծրագրով պատրաստվեք իմ հազար յոթ հարյուրերորդ հոբելյանական գրին։

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1693

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Բայց այնպես չէ, որ ամեն ինչ կորած է…

Երբ լրագրողը՝ ծանոթ-անծանոթ, հատկապես ինտերնետային-անկախ-ինքնորոշված հեռարձակման, բարեկիրթ-խելացի-հետևողական է լինում, ես նահանջում եմ, ինչպես երեկ, ու երեկոյան 8-ին հայտնվում, այ, այսպիսի եթերում… Ես չգիտեմ-չեմ ուզում իմանալ՝ ինչի մասին կխոսենք-եթերում, միայն չմոնտաժեն-չխմբագրեն,

Խաղաղարարներ, ոչ թե ստատուս-քվոյի նոտարներ…

— Տիա՛ր, մի՛ գնացեք, սպասե՛ք ուրախացնեմ ձեզ՝ նոր․․․ Դպրոց-պարտեզի բաց մեծ լողավազանից Դավիթ Բլեյանի խմբի 5 տարեկան Վարդուհին է ինձ ձայնում՝ տրանզիտով լողափ մտածիս, որ չհասցնեմ վշտանալ… երեկվա պես։ Սպասում եմ,

Ասիկա, անիկա… Օտարման հաղթահարման ճանապարհին…

Ասիկա՝ 2018-ի հուլիսը, իմ կյանքում բացառիկ եղավ նորանկախ Հայաստանի շրջանում  իմ ամենաերկարատև բացակայությամբ… Արթնացա իմ ընթերցողներին հայտնի ժամին՝ գիշերը 3-ին։ Անիկա՝ այսօրվա լուսումութը, ինձ այնքա՜ն հարազատ դիմավորեց-բերեց-իմ գրասեղանի առաջ նստեցրեց,