Ու ես սկսում եմ այն Հացավանից…

Ես դուրս եկա Հացավանի՝ Բլեյանների տանից հեծանվով, առավոտ ծեգին՝ ժամը 7-ին։ Առաջին անգամ պիտի անցնեի այս ճանապարհով մինչև կրթահամալիրի բանգլադեշ, Հարավային դպրոցը մեր։

Ես չգիտեի, որ քիչ հետո ունենալու եմ ուսումնական ագարակի ղեկավար Էդմոն Փաշինյանի ավետիսը՝ մեր պոնիի ծնունդի ու սրընթաց Հարավով Արևմուտք, արևմուտքից Մայր դպրոց… Եվ ես  ծննդյան ավետիսի ուրախաբերը դարձա։

Մնացածը՝ որպես ղողանջներ, երգեր՝ իմ դադարներից, մեր դպրոցներից, այսպիսի տեսաշարի, ֆոտոնյութի ձևով։

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K1TyMfKMrhY]

Այսպիսի լեցուն օր, որի մեջ իմ և՛ երեկը կա, և՛ այսօրը։ Պատմում եմ. գիր է անընդհատ, սա էլ՝ թվով 1693-ը։ Փառատոնի ծրագրով պատրաստվեք իմ հազար յոթ հարյուրերորդ հոբելյանական գրին։

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1693

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ուստա, չալե… Կտրիճ Դավոն մեր կյանքը բեկել է…

— «Ուստա, չալե» երգն եմ ուզում, հայրիկ, կդնե՞ս՝ լսեմ… Շաբաթ առավոտվա ժամը ութն է. ես ավարտել եմ օրվա իմ պատումը, վերջին լուրերն եմ աչքի անցկացնում մեդիայում, պատրաստվում եմ հեծանվով դուրս

Կա՛մ խաչ, կա՛մ գրիչ, կա՛մ սուր՝ երկու ձեռքով

Հայոց մեջ կան արտահայտություններ, որոնք անհիշելի ժամանակներից են, ու տեղից ելնողը գործածում է, բայց ես շարունակում եմ չհասկանալ… «Մի ձեռքում՝ սուր, մի ձեռքում՝ խաչ»: «Երկու ձեռքով խաչը կրելը», «հավատարիմ իր

Երբ գրքամոլիկն ու ամառը հանդիպում են․․․

Միշտ էլ հանդիպում են նրանք, հանդիպել են, բայց այս ամառն ուրիշ է․ նրանք ոչ միայն որոշել են ընթերցողական նախագծեր անել, ավելին՝ տարածել, ավելին՝ մշտական կապի մեջ լինելով։ Դիանա Տատինցյանի նման