«Նամակներ կալանատնից», 2000թ.
Ցնցված եմ: Մենք ավելին էինք, քան քաղաքական գործընկերները: Եգորն իմ եղբայրն էր: Ընդունակ, եռանդուն, անդադրում ու աննահանջ Եգորը Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության հռչակմանն ու կայացմանն իրեն նվիրաբերեց անմնացորդ: Հարգանքի է արժանի այն լրջությունը, այն նվիրումը ու պատրաստությունը, որով Էդիկ Եգորյանը մոտեցավ Հայաստանի նոր սահմանադրության ստեղծմանը: Վերջին երկու-երեք տարիները Եգորյանի կյանքի ամենադժվար փուլն էր, կորուստների ու հիվանդագին վերարժեքավորումների շրջան: Չգնահատված էր, իր կարողությունները չօգտագործած, չպահանջված ու իհարկե, վիրավորված: Կորուստը զգալի է, ես չեմ հաշտվում, մխիթարանքի խոսքեր չեմ գտնում: Սգում եմ:
1995թ.-ի Ազգային ժողովի ընտրությունները «սպիսատ» կանեն Եգորյանի վրա (և՛ ՀՀՇ, և՛ ընդդիմություն), և ոչինչ Եգորյանին այլևս չի փրկի: Ոչ 1990-94 թվականների նրա օրենսդրական գերակտիվ գործունեությունը: Եթե հաշվարկ լիներ Ազգային ժողովի ընդունած որոշում-օրենքների, ապա կպարզվեր, որ ամենաարդյունավետը աշխատել էր Եգորյանը ու իր պետիրավական հանձնաժողովը: 1995թ.ի Սահամանադրությունը առանց Եգորյանի չէր ստեղծվի և չէր ընդունվի: Սա էլ չի փրկի նրան, այլ հակառակը-կհայտնվի Եգորյանի մեղքերի շարքում:
1996 թվականին կսկսվի Եգորյանի դուրս մղումը առաջին շարքերից. Եգորյանն իրենն արեց: Он больше нам не нужен. Եգորյանը պիտի հեռանա: 1996 թվի նախագահական ընտրություններին Եգորյանը որևէ ձևով չերևաց: Բախումները նախագահի, Ազգային ժողովի, ՀՀՇ «վերխուշկայի» հետ անհետևանք չանցան: Եգորյանը կմեկուսանա իր հանձնաժողովում և բուռն կաշխատի դատաիրավական բարեփոխումների վրա: Սրա ակունքում Եգորյանն է: Հետո, իհարկե, Եգորին կմեկուսացնեն այս գործից: Արթուր Բաղդասարյանը ու Գագիկ Հարությունյանը կայլասերեն այնքան սիրով ու պատասխանատվությամբ, մասնագետների մի մեծ խմբի հետ արվող այս կարևորագույն ռեֆորմը: 1997-ին Վանո-Եգոր անհեթեթ, անժամանակ տղայական վեճը դուրս կմղի ՀՀՇ-ից Եգորին ու համախոհներին: Ես գրեցի այն ժամանակ՝ սա ՀՀՇ-ի վերջն է: Կործանումը: Եգորին պետաիրավական հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնից ազատեցին: Չգիտեմ, ավելի մեծ վիրավորանք հասցվե՞լ է Եգորին: Ինչո՞ւ սա արվեց: Ինչպե՞ս սա հնարավոր եղավ:
Պիտի գրվի: Եգորին քշել էին անկյուն, ու նա չէր կարող չսխալվել, չէր կարող ճիգեր չանել՝ քաղաքականությունից չհեռանալու համար: Էներգետիկայի սակագների ու «Արմենտել»-ի վրա թափած ողջ «սիզիֆյան» աշխատանքը Եգորի դժբախտությունն էր, մեր ողբերգությունը: Դա Եգորի կալանավորումն էր: Հետո եղավ Եգորի դատը, ընտրությունները Ազգային ժողովի: Դատավճիռը ձեզ հայտնի է՝ մահ: Այն սկսվեց 1998 թվականի հոկտեմբերի 30-ի ՀՅԴ հայտնի միտինգով՝ Եգորը կաշառակեր ու ազգային ունեցվածքի գռփող: Ռ. Քոչարյանի աշխատակազմի ղեկավարը՝ Ալիկ Հարությունյանը Քոչարյանի անունից տվեց «դաբրոն»-Եգորը «մոսկվա» է ու անելիք չունի Հայաստանում: Վազգեն Մանուկյանը, Կարեն Դեմիրճյանը և Վազգեն Սարգսյանը հանձնեցին Եգորին ընտրություններին на истерзание: Եգորի խմբին տեղ չգտնվեց այդ դաշինքի մեջ: Գուցե դա բացատրություն ունենար, եթե Վազգեն Սարգսյանը Եգորի մահվան առիթով այդպիսի լուրջ ու դրական գնահատական չտար.
«Եգորյանը կայացած, լուրջ ստեղծագործական մտքի տեր, սկզբունքային քաղաքական գործիչ էր։ Հայ ազգը ծանր կորուստ կրեց»։ Իսկ այդ կորուստը կանխորոշված էր։ Անգամ մեկ տեղ չգտնվեց Եգորի համար։ Նրա դեմ «Միասնություն-Երկրապահը» դրեց Ծաղիկ Ռուբոյին… Ես պնդում եմ, որ սա ծրագրված (մեր տեսակով), կանխորոշված (մեր նեղ մտքով-չարությամբ) սպանություն էր։ Ինչո՞վ էր զբաղված Եգորը հուլիս-օգոստոս ամիսներին, ի՞նչ պիտի աներ հետո։ Եգորին զրկել էին իր անելիքից։ Նա ավելորդ էր։ Իսկ նա գնալու տեղ չուներ։ Այս Երրորդ հանրապետությունը նաև իր ծնունդն էր, որի առողջության ու որպիսության համար ինքը անձնական պատասխանատվություն էր զգում։
Եգորը…
14.08.1999թ.