Տիարի օրագրում այսօր ետծննդյան արձակուրդ է։
Դավիթ Բլեյանն էլ շաբաթ օրն անցկացնում է քույրիկ Աստղիկի մոտ։
— Ես ոչ մեկիդ չեմ վստահում։ Համ էլ ուզում եմ տեսնել՝ ինչպես է բացում աչքերը Աստղիկը։
Դավիթը փոխանցում է քույրիկին ամենակարևոր բաները.
— Քույրիկ Աստղիկ, զգույշ կկրծես մայրիկի ծիծիկները, որ չվնասես… որ երկար ուտես…
Նկարաշարը՝ Արմինե Աբրահամյանի։
Նկարաշարը՝ Դավիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Լիլիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Ռուզան Աբրահամյանի։
Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1504
Գևորգ հոպարը` մեր մանկավարժության լաբորատորիայի ղեկավարը, պիտի ընտրեր և ընտրեց հինգ տարեկան Դավիթ Բլեյանի նոր հեծանիվը… Ուռա՜… Տաթև քույրիկի նվիրած սիրուն հեծանիվը ծառայեց Դավթին երեք տարի անընդհատ, ա՜յ քեզ որակ…
Բայց ափսո՜ս որ Դու հեռու ես — Դու ուրո՜ւ ես Արևառ… Չարենց Մեր Հասմիկ Գրիգորյանի նախաձեռնությամբ ծնված մեր ծեսերի լաբորատորիան հե՞շտ առաջացավ-հայտնվեց, թե՞ ճիշտ ու ճիշտ Թումանյանի բանաստեղծական բանաձևով որոշված…
Իմ գրի այս վերնագիրը առավոտվա մեր երկար զրույցից հետո Արմինեն ընտրեց ու չի սխալվել։ Ես սկսում եմ, որպես ընտանեկան ընթերցանություն, Դավթին Թումանյան կարդալ, հերթով. «Ոսկի քաղաքի» մարդկանց, Գոհար թագուհուն դեռ կհանդիպենք։