Տիարի օրագրում այսօր ետծննդյան արձակուրդ է։
Դավիթ Բլեյանն էլ շաբաթ օրն անցկացնում է քույրիկ Աստղիկի մոտ։
— Ես ոչ մեկիդ չեմ վստահում։ Համ էլ ուզում եմ տեսնել՝ ինչպես է բացում աչքերը Աստղիկը։
Դավիթը փոխանցում է քույրիկին ամենակարևոր բաները.
— Քույրիկ Աստղիկ, զգույշ կկրծես մայրիկի ծիծիկները, որ չվնասես… որ երկար ուտես…
Նկարաշարը՝ Արմինե Աբրահամյանի։
Նկարաշարը՝ Դավիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Լիլիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Ռուզան Աբրահամյանի։
Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1504
Այդպես էլ հնգօրյա աշխատանքային այցի ողջ ընթացքում նավ չբարձրացանք, ծովում չեղանք, գոնե չթրջվեցինք… Մակլենբուրգի շքեղ-գրավիչ Բաստհորստ ամրոցը հեշտ չէր թողնելը, բայց… ծրագիր էր՝ րոպեներով հաշվարկած. թողեցինք… Այսպիսի կարմիր-գունեղ-խորոտ-հավես ավտոբուսով, ինչպիսին
Դավիթ Բլեյանն Արմինե մայրիկի հետ եկել էր ինձ օրվա վերջում Մեդիակենտրոնից տուն տանելու… Իր պարտեզում երկա՜ր, մինչև երեկոյան մութն ընկնելը՝ համարյա ժամը վեցը, քնել էր մեծացող մարդը… այնքա՜ն, որ մորաքույր-դաստիարակ
Կիևյան կամուրջի վրա հայտնվեցի հերթական հոգեհանգստից հետո, երբ Լենինգրադյան-Սեբաստիա խաչմերուկից ոտքով, սկզբում` Սվետա Ճաղարյանի հետ, Լենինգրադյան փողոցի իմ ու Սվետայի սիրելի սոսի-չինար ծառերով, սեբաստացի երգչախմբերով տարված, հետո՝ Սվետային թողեցի իրենց