Տիարի օրագրում այսօր ետծննդյան արձակուրդ է։
Դավիթ Բլեյանն էլ շաբաթ օրն անցկացնում է քույրիկ Աստղիկի մոտ։
— Ես ոչ մեկիդ չեմ վստահում։ Համ էլ ուզում եմ տեսնել՝ ինչպես է բացում աչքերը Աստղիկը։
Դավիթը փոխանցում է քույրիկին ամենակարևոր բաները.
— Քույրիկ Աստղիկ, զգույշ կկրծես մայրիկի ծիծիկները, որ չվնասես… որ երկար ուտես…
Նկարաշարը՝ Արմինե Աբրահամյանի։
Նկարաշարը՝ Դավիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Լիլիթ Բլեյանի։
Նկարաշարը՝ Ռուզան Աբրահամյանի։
Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1504
Սա ես ասել եմ 2014-ին, բայց կարող էի ասել և այս հունվարի 1-ի առիթով… հենց նրա համար, որ խոսքը պիտի ուղեցույց լինի, միշտ առջևում պիտի լինի… Իսկ տարիների մեր գործի
Դավիթ Բլեյանի նման ես էլ օրվա մեջ սկսել եմ «ինչո՞ւ չի կարելի, որ անեմ, ի՞նչ կլինի, ասա տեսնեմ» հարցը գործածել… Մեր նախաձեռնությամբ կրթահամալիրում սկսված հանրապետության հասարակագետ ուսուցիչների հավաք-ամառային դպրոցին մասնակցեցի
Միջին դպրոցի Թագուհի Միրզոյանի ու Քրիստինե Զախարյանի՝ թարգմանչական ստուգատեսին ներկայացված «Ինչուիկ» շարքի նյութերը իսկը Դավիթ Բլեյանի համար են: Իրոք, շնորհակալ եմ: Դավթին այսպիսի՝ գիտահանրամատչելի տեսանյութերից չես կտրի. երեկ տուն մտա.