– Հիշո՞ւմ ես, հայրիկ, որ փոքր էի, չէի կարողանում ինքնուրույն թռվռայի բազմոցի վրա, ընկա այպես (ցույց է տալիս), լաց եղա, դու էլ ասացիր՝ պիտի ընկնես-ելնես, ինչո՞ւ ես լաց լինում: Ես էլ ասացի՝ լաց չեմ լինում, նեղացել եմ ցածր սեղանից, դու էլ ասացիր՝ ինչո՞ւ ես նեղանում-տզզում (էսպե՞ս՝ ցույց է տալիս), քեզ ոչ ոք չի գցել, ինքդ ես ընկել, լավ ես արել, բա ո՞նց, դու ընկել ես, դու էլ ոտի կանգնի, որ մեծանաս… Հիշո՞ւմ ես:
Ես, իհարկե, հիշում եմ, բայց որ Դավիթ Բլեյանն է այսպես գրանցել ձայներն ու տեսիլքը, տպավորվել…
— Այսքա՜ն մեծացել ես, Դավիթ, այս ե՞րբ,- հուզվեցի…
— Հա, մեծացել եմ, հայրիկ: Ես մեծ եմ: Չգիտեի՞ր…
— Հայրիկը բարկացել է, Դավիթ, տե´ս…
— Չի բարկացել, չեմ տեսնում,- փակում է աչքերը:
— Բարկացե՞լ ես, հայրիկ…
— Այո,- իբր թե խոժոռվում եմ ես…
— Ինչո՞ւ է բարկացել, Դավիթ, հարց տուր քեզ, պատասխանի…
Լռում է.
— Չեմ պատասխանի, գիտեմ, բայց չեմ ասի…