Շաբաթ-կիրակիով արջաքուն էի մտել, հաղթահարեցի կարծես, լավ էր՝ հասցրեցի Դավթի ու Արմինեի հետ մեր հայրենագետ-աշխարհագետ Կիմա Ստեփանյանի նախաձեռնած Արագածոտնով կիրակնօրա քայլքին մասնակցելու։ Հինգ րոպե էլ ուշացա. լավ է, որ տիար Գևորգը ներողամիտ գտնվեց, սպասեց։ Հենց հիմա, շնորհակալ եմ Արմինե Թոփչյանին, փոխանցում եմ կիրակնօրյա գրի անոնսը․ բարի կիրակի․․․

Ինձ նկարում են հիմա՝ մեջքով դեպի Քասաղի կիրճ, Արայի լեռ, իմ դիմաց քարափներ են, Սաղմոսավանքը, կարմիր մասրենու մոտ՝ Գոհար ու Արևիկ Բալջյանները, գյուղի շները, Դավիթը Բլեյան, որ այնքան վստահ է զգում, որ մի ձեռքին քոթոթն է, մյուսին՝ մայր շունը․․․ Մնացածը՝ նկարաշարով, մինչև իմ կիրակնօրյա իրիկնային տեսապատումները։ Բարի կիրակի։

Նկարաշարերը՝ հեծանվային արշավներով կրթահամալիրի տնօրենի ֆոտոօբյեկտիվից․․․
Շաբաթ, կրթահամալիրի հարավից արևմուտք․․․

Երևանում դեկտեմբերյան ծառեր․․․

Կրթահամալիրի Բանգլադեշից տունդարձ ճանապարհին․․․

#1227 (1-ին մաս)

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Եթե նետը մահացու է, էլ ինչ խոսք…

Ոտքից, գլխից, թե սրտից է խոցում մեզ… Հայաստանում Իրանի կրթության և մշակույթի կենտրոնի փոխնախագահ Փարսին Քազեմինի այցի մասին պատմել եմ իմ երեկվա գրում… Եվ տեսեք՝ իմ գրասեղանին Փարսինի նվիրած երեք

Չմուշկով… Հիսուն տարի անց…

Երբ կրթահամալիրի Արևելքի, Արևմուտքի ու Հյուսիսի տարատարիք սովորողների քսան հոգիանոց խառը խումբը ուսուցիչների առաջնորդությամբ, բոլորը Հասմիկներ (Թոփչյան, Մաթևոսյան ու Սիմոնյան), ինչպես հինգերորդցի  Ասատրյան Նանեն ասաց՝ մեր Էլինան ինչո՞վ Հասմիկ չէ,

Նվազագույնը՝ եռակողմ, անիմաստ, նույնիսկ վտանգավոր, եթե․․․

…. կառուցված չլինի երկու հիմնասյուների՝ արդարության և սովորողի առաջընթացի հաշվառման վրա… Աշոտ Տիգրանյանի այս հրապարակումով երեկ էի սկսել մի պատում, որ հետո կիսատ մնաց ու այսօր, մինչ Արատես աշխատանքի գնալս,