Անցնեմ Դավթապատումին:
TV-ով ինչ-որ մեկը բարձր կլկլացնում է, մոռացել ենք հեռուստացույցին:
— Վա՜յ, էս ինչ վատ ա երգում. ես չեմ լսում, հայրիկ:
— Բարի լույս, Ծովիկ, կոմպդ միացա՞ծ է…
Սա երևի Բ-4-ի գրասենյակից մեկը խոսում է Գեղարվեստի գրասենյակի հետ: Ծովիկի կոմպը չգիտեմ, բայց Դավթի ուշադրություն-հիշողությունը միշտ միացած է:
— Հայրիկ, մայրիկ, ես տունը չեմ քանդում-ավերում, ես հավաքում եմ, սարքում, չեմ խառնում: Իմ տունը ինչի՞ քանդեմ:
Ու ինչ ունի-չունի` փռում է տնով մեկ:
— Հայրի՜կ, դու ինձնից նեղացել ե՞ս:
— Այո՛, չեմ խոսում:
— Հայրիկ, դու փոքր արջ չես, որ նեղանում ես: Դու մեծ արջ ես: Մեծ արջը չի նեղանում: Մի նեղացի ինձանից, հայրի՜կ:
-Հայրի՜կ, մայրիկը չարություն է անում, ես իր հետ չեմ խոսում: Թող գիշերը անցնի, կտեսնեմ:
Արմինեի տրամադրությունը բարձր է, շա՜տ-շա՜տ բարձր…
— Արմին, ի՞նչ է եղել:
Բացատրում է.
— Էն նկարները՝ արշավի, որ գիտեի` ջնջել, կորցրել եմ, գտել եմ: Չուրախանա՞մ, տիար ջան, սրանից լավ բա՞ն…
Դավթին այսօր՝ շաբաթ օրով, ընկեր Մելինեն՝ Ռազմիկի մայրիկն ու Դավթի դաստիարակի օգնականը, տարել է իրենց տուն: Դավիթը քնելուց առաջ սիրով պատմում է.
— Բանան ենք կերել, ավտոներ շատ կան, խաղացել ենք:
Արմինեն հարցնում է.
— Ընկեր Մելինեին շա՞տ ես սիրում, Դավիթ:
Դավիթը՝ նեղացած, զայրացած.
-Չէ՛, ես քեզ եմ ամենաշատը սիրում: