Դավիթ Բլեյանը «լռվել» է իմ համակարգչին, իր սիրելի «Ուկա»-ի մուլտիկներն է նայում… Դավթի հասակակիցները` իմ գործընկերների երեխանե՞րն էլ են այս շարքը սիրում: Ի՞նչն է մեր փոքրերին, մասնավորապես Դավթին, ձգում: Ի վերջո, մեզանից ո՞վ ստանձնեց մուլտադարանի հավաքումը, Զառա ջան:
Փորձում եմ կտրել դիտումից, ուշադրությունը շեղելով դեպի իր հեծանիվը:
— Դավիթ, տես, հեծանիվդ թողնում գնում է, տանից…
— Շատ եմ մուլտիկ նայել, հեծանիվս նեղացել-գնացե՞լ է, հայրիկ:
— Հա, Դավիթ ջան, հեծանիվդ պահել չի լինում, արի փորձի համոզես՝ չգնա ուրիշի տուն, ուրիշ կուկուի մոտ:
— Հեծանիվը թող գնա, ես լավը չեմ, թող ինձ չմնա…
Ասել է թե՝ ինձ երեխու տեղ մի դրեք, նույնը կանեմ ես ձեզ հետ…
— Մամա ջան, նայի ոնց եմ զարմացած:
Ու սիրելի մռութը զարմանք է դառնում: Ֆոտոօբյեկտիվն այսետեղ նորից ուշացավ. կադր կորցրինք:
— Մայրիկ, որ ջուրը էսպես շաղ տամ (շաղ է տալիս) կնեղանա՞ս:
— Չէ, չեմ նեղանա, թափի, ջրի, կոտրի:
— Մամ, մի՛ նեղացի, (լացակումած) արդեն շաղ եմ տվել:
— Մամա, արի անջատենք, թող Ուկա-ն էլ քնի..
— Մայրիկ, դու դասի գնաս վաղը, դպրոց, ես գնամ պարտե՞զ:
— Դպրոցն էլ է պարտե՞զ, հայրիկ, պարտեզն էլ դպրո՞ց. ես սկզբից գնամ դպրոց, հետո կհոգնեմ, կսովածանամ կգնամ պարտեզում կխաղամ, ճաշիկ կուտեմ, կքնեմ, ընկեր Կարինեն ու ընկեր Մելինեն մեր խմբի լավն են…
Իսկ Դավթի հեծանիվն ամբողջ գիշերն անցկացրեց դրսում՝ իր Դավիթ հեծյալից նեղացած… Առավոտյան կանուխ Դավիթն արթնացավ, որ ինձ ճանապարհի Դիլիջան, ու … տեսավ՝ հեծանիվը չկա…
— Նեղացե՞լ ա ինձանից, որ իրեն մենակ եմ թողել, հայրիկ, ուշադիր չեմ եղել, մուլտիկ եմ նայել…. Ուզում եմ՝ գա իմ հեծանիվը։
Հեծանիվը հեռու չէր գնացել, տիրոջը չէր փոխել, պահել էր հավատարիմ-նեղացած ձիու նման։ Դավիթն ուրախության ճիչով դիմավորեց իր հավատարիմին։ Նույն ուրախությամբ, մեծի պես փաթաթվեց ինձ.
— Գնում ես Դիլիջա՞ն, հայրիկ:
Եվ աղբի տոպրակը քարշ տվեց ինձ մոտ:
Այսպես սկսվեց իմ շաբաթ օրը: Բարի օր: