— Հայրիկ, արդեն Շուշի գնացել ե՞նք, հիմա Երևան ենք գնում. ես Երևանը սիրում եմ…
Դավիթ Բլեյանը Դպրոց-պարտեզի իր խմբին է կարոտել, իր Սոնային, Շուշանին, Արմենին…
Չնայած, երկու իրիկուն որ անցկացրեց Շուշիի Խաչատրյան-Նալբանդյան ամուսինների հյուրընկալ տանը, մի բոլ խաղաց Ստեփանակերտի ֆիզմաթ դպրոցի 10-րդ դասարանի սովորող դարձած Արթուրի («Մեծ Արթուր»,- ասում էր Դավիթը, պարզվեց, որ փոքր Արթուրն իրենց խմբինն է), քթի փոքրիկ միջամտություն-վիրահատությունը հենց նոր տարած կրտսեր դպրոցական Աննայի, ռազմական ուսումնարանի ուսանող մեծ Դավթի (Դավիթը հանկարծ հասկացավ, որ «Դավիթը» անուն է), Արցախի պետհամալսարանի բանասիրության ֆակուլտետի ուսանող Քրիստինեի և Շուշիի հիմնական դպրոցի սովորող Արամ Խաչատրյանի հետ, ով մետաղե պատյանով ատամներն է ուղղում։ Շուշիի մանկաբույժ Նունե Խաչատրյանը, Միշա պապիկ Խաչատրյանն ու Նազիկ տատիկ Նալբանդյանն էլ՝ Դավթին փեշքեշ, լավ երես տվին, թողեցին, որ կարմիր ձեռնոցներով Դավիթը մի բոլ իրենց բոքսի… Երես տալը հենց այսպես է լինում, որ Շուշիի վարչակազմի ղեկավարի տեղակալ, Շուշիում ծնված, մեծացած, միշտ ու այսօր էլ իր քաղաքին ծառայող Միշա Խաչատրյանն առավոտ 7-ին արթնանա, որ Դավթի սիրած մոշ-մորին եսիմ որտեղից հավաքի, որ Դավիթը մեր վայելի…
Երբ Երևանում էինք, հիշեց պապիկին, ստիպեց, որ զանգեմ.
— Պապիկ, ես մոշ-մորի եմ ուզում, քաղի ուղարկի…
— Հայրիկ, հիշո՞ւմ ես, մշուշ էր քիչ առաջ՝ քաշվեց, գնաց, անտառը երևաց:
Շուշին, երբ մենք երկար ու ջերմ հրաժեշտ տվեցինք, մշուշի մեջ էր, որ Քաշաթաղ չհասած, շուտով ցրվեց… Ամբողջ ճանապարհին, մինչև Երևան հասնելը՝ պարգևելով պայծառ աշուն…
— Հայրիկ, ես կարմիր ծառ տեսա, մշտադալար եղևնի ու դեղին անտառ…
Եվ երեք իշուկ, որ երկար ճանապարհին մեզ ուղեկցում էին և Աղավնո եկեղեցի ու գետ. գետի ափին ես տեսա ջրկոտեմի մի «անտառ». առաջ չգիտեի, թե սա ի՜նչ համով կանաչի է, հիմա, Խաչենից հետո… Բաց չթողնեք:
— Հայրիկ, կանաչ այս եղևնին շուտով կզարդարենք, որ տոնածառ դառնա…
Դավիթ Բլեյանի հետ կռվում-բարիշում ենք ողջ ճանապարհին։ Չի մոռանում ոչինչ. Շուշիի ընտանիքը երկու մեքենա է նվիրել, երկուսն էլ ինքը վերցրեց («Սրանցով ես խաղացել եմ, իմն են». զավթիչի բնավորություն ունի մեր տղան), խաղում է, կոտրում, սարքում…
— Հայրիկ, դու մեքենան սխալ ես սարքել, սպասի փորձեմ…
Բոլորն «ապուշ» ու «գիժ» են…
— Էլ Արմենին «ապուշ» չասես Երևանում, լսո՞ւմ ես, քո եղբայրն է, քեզ շատ է սիրում. լավն ա Արմենը,- խնդրում, սաստում է Արմինեն:
— Հա, Արմենը լավն ա, բա ո՞վ ա ապուշ, մայրիկ…
Շնորհակալ եմ Արմինե Թոփչյանին ու «Սեբաստացիներ» երգչախմբին՝ ֆիլմով մեկօրյա թափառումին մասնակից դարձնելու համար… Դավիթ Բլեյանի ուրախությո՜ւնը, ճիչը, երբ տեսավ երգող ընկեր Կարինեին ու սկսեց փնտրել ընկեր Մելինեին, փոխանցում եմ սիրով: