Դավիթն էլ թե՝
— Հայրիկ չդառավ, մի կրակ դառավ:
Հետո էլ իմ` իր, իր մայրիկի հետ հարաբերությունների կերպից ելնելով`
— Հայրիկ չդառավ, տիար դառավ:
Դավիթն էլ թե՝
— Հայրիկ չդառավ, մի կրակ դառավ:
Հետո էլ իմ` իր, իր մայրիկի հետ հարաբերությունների կերպից ելնելով`
— Հայրիկ չդառավ, տիար դառավ:
Դավիթ Բլեյանն ինչ համով-լավ ուտելու բան տեսնում է տանը, ուրախանում է. — Ուզում եմ տանեմ ընկերներիս հետ ուտեմ… Ու տանում է՝ սալոր, խնձոր, ձմերուկ, դեղձ… շոկոլադ… — Քիչ ա, մա՛մ,-
Ի՞նչ եմ ուտում ես առավոտյան՝ հետաքրքրվում է օրագրի սիրելի ընթերցողը… Նախ չեմ մոռանում, ժամը 4-5-ի մոտ, մինչև համակարգչին մոտենալն ու իմ՝ Աստծու պարգև աշխատանքային օրը սկսելը (փառքդ շատ, Տե՜ր Աստված)
Կիրակի օրվա մեր ընտանեկան պատարագը տևեց ուղիղ մեկ ժամ՝ 11.00-12.00. այն նվիրված էր մայրենիին, ինչպես հորդորել էր իր գրումկրթահամալիրի տնօրենը։ Մեկ ժամ Դավիթը ոգևորված լսում էր Կոմիտաս, շարականներ. ես տարված