Լիլիթին հանդիմանում եմ՝ Սոնային շուտ-շուտ բեր, Դավիթը կանչում է, Դավթին անհրաժեշտ է Սոնան…
— Կարող է, հայրիկ ջան, Դավթին օգտակար էլ լինի, բայց դուք օտար չեք, քեզ ու Արմինեին եմ խնայում… Սրա տեսքին մի´ խաբվեք…
Ու, ինչպես Գրիգոր Խաչատրյանը կասեր, Աստծու պատիժ-նվեր Սոնուլն Ուսուցչի օրն անցկացրեց մեր տանը… Իմ գործը հեշտ էր, ես պիտի մասնակցեի երկու հանդիսության և մեկ հեռուստահաղորդման, դիպվածով հանդիպեցի իրենց որոշումներում (բոլորն էլ Սոնուլից բխող) միջամտություն չհանդուրժող այս զույգին… Տան ինչ կա չկան որ համարում են իրենցը. Դավիթը բարձրաձայնեց.
— Սրանք ձերը չեն, մերն են, չէ՞, Սոնա։
Հավաքեցին Դավթի սենյակում, հետո էլ, իմ բացակայությամբ, ամբողջը տեղափոխել են իմ անկյունը…
Իրիկունն ութին-իննին որ տուն մտա՝ տեսարան… Քունս տարավ… Էս պիտի հավաքվի… Չինացին է, կարծեմ, ասում՝ առանց ժպիտի (հումորի) կրպակը մի՛ բացի։ Շարունակեմ՝ առանց հումորի չի կարելի երեխա ունենալ: Հումորը և սրանից ծնված երեխաներն են, որ Հայոց աշխարհն այլ կարող են դարձնել…
Ահա կիրակնօրյա պատումներ, որ պատառիկների ձևով գրի առավ, հավաքեց և, համեցեք, վայելքի է ներկայացնում Տիարը՝ տնօրեն-հայրիկ-պապիկ եռամիասնությունը։
Մի շրջան հինգ տարեկան Սոնուլ սեբաստացին այցելել է «իր Դավոյին» և գտնվել Չայկովսկի 30-ի 13-րդ բնակարանի տարածքում… Ի դեպ, Սոնուլը բերել է լիքը խելացի գրքեր՝ աուդիո-վիդեո ներդիրներով իր գրքերը, որոնցով մտածում է՝ սովորեցնի, խելոքացնի «իր Դավոյին»… Առողջություն ցանկանանք, իհարկե, Արմինե Աբրահամյանին:
Դավիթն ինքնիրեն խոսում է.
— Արևը մայր է մտել… Լուսինը դուրս է եկել… Դավիթը քնել է մուշ-մուշ. արթնացել արեգակի նման… Սպասում է Սոնային…
-Սոնան ե՞րբ է գալու, հայրիկ… Հայրիկը հո ապուշ չի, գիժ չի հայրիկը, կփախչի հայրիկը…
— Մայրիկ, դու մի՛ գոռա, գիժ ապուշներն են գոռում:
Դավիթը՝ Սոնային.
— Մաման տիպա, չէ՞… Մի´ մտեք մեր սենյակը,- դուռը երկուսով փակում են։
Էդքանը ձեզ հերիք չէ՞. եկեք, ջոկեք՝ որն է իրենը, որը՝ Սոնայինը:
— Այսօր էլ չի կարո՞ղ Սոնան գա մեր տուն, չէ՞, չի կարո՞ղ:
— Իրիկուն է (երեկոյան ժամը ութից ես վերադարձել եմ, Սոնայի հայրիկն ու մայրիկը եկել են ու գնացել, ափսոս, միասին… չնկարվեցինք)… հետո պիտի քնենք, որ գիշեր լինի…
— Ու առավոտը Սոնան գա՞, հայրիկ…
— Վաղը կարող ես տեսնել Սոնային Դպրոց-պարտեզում՝ առավոտյան:
— Չէ, ես չեմ գնա պարտեզ վաղը, ես գնալու եմ միայն դպրոց… Ես ուզում եմ առավոտը հիմա գա… Հայրիկ, Սոնան թող էլի շուտ գա…
Դավիթն արդեն անջատվել է, հանգել. ցերեկը չի քնել և գտնվել է Սոնայի մտային ազդեցութոյան ներքո… Վաստակած մեծացումն այսպիսի քնով է արտահայտվում…