«Մոմցելիձե-Բլեյան ընտանեկան Ամանոր» ուսումնական նախագծով, հունվարի 1-ին մենք շարունակեցինք մեր թափառումները տոնական Թբիլիսիում: Դավիթը ճոպանուղու բարձունքից տեսավ Կասպից ծով թափվող Քուռ գետը… Սա այն գետն է, որ ներառել է Դավթի ամենօրյա ճանապարհի ընկեր Հրազդանը, Դավթի 2016-ի հայրենագիտական բարձունք՝ Արաքսը… Հետո մենք եղանք Սուրբ Գևորգ վերանորոգված եկեղեցում, անակնկալ հանդիպում ունեցանք վանաձորցի հարգելի տիկնանց մի խմբի հետ, որը առաջնորդում էր մեր Արամազդ Ղալամքարյանի մայրիկը: Թբիլիսին լեցուն է ամեն կարգի հայերով…ես՝ ինչպես բանգլադեշում, Դավիթ Բլեյանն էլ՝ ինչպես տանը… այս անգամ իր վրաց եղբայր՝ Նիկոլոս Մոմցելիձեի հետ: Տեսանյութը, որ սիրով ձեզ համար նկարել, մոնտաժել է վրացերենը վերջնականապես չմոռացած Արմինե մայրիկը, ներկայացնում եմ առանց մեկնաբանության: Դիտեք տեսանյութը, իսկ ես շտապում եմ խաշի:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=uyvKKHs4UP0?rel=0&controls=0&showinfo=0]

#543

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Բայց այնպես չէ, որ ամեն ինչ կորած է…

Երբ լրագրողը՝ ծանոթ-անծանոթ, հատկապես ինտերնետային-անկախ-ինքնորոշված հեռարձակման, բարեկիրթ-խելացի-հետևողական է լինում, ես նահանջում եմ, ինչպես երեկ, ու երեկոյան 8-ին հայտնվում, այ, այսպիսի եթերում… Ես չգիտեմ-չեմ ուզում իմանալ՝ ինչի մասին կխոսենք-եթերում, միայն չմոնտաժեն-չխմբագրեն,

Գործով գոնե մեկ քայլ առաջ խոսքից․․․

Իմ գի՞րն է այդպիսին։ Շաբաթը շաբաթ օրով՝ երեկով ավարտվում, այսօր՝ կիրակիով սկսվում է հաջո՞րդ շաբաթը, թե՞ շաբաթը կիրակիով այսօր ավարտվում, երկուշաբթիով է սկսվում նոր շաբաթ, իսկ երեկ, անցնող շաբաթվա վեցերորդ՝

Կարոտի միջոցով սկսեցինք զգալ իրար…

Լավ է, որ իմացա՝ ինչ բան է կարոտը. գրում-ներկայանում է իր բլոգում իր կարոտով մեր 8-րդցի Անգելինա Արզումանյանը, և ես նրա կարոտից անակնկալի եմ գալիս: Այս ե՞րբ, այսպիսի՜ հասունացում… Քո