— Ինձ ասեք Դավիթ հնդկահավ, էնքա՜ն վատ բառեր եմ ասել, որ հնդկահավ եմ դարձել…
— Ես մայրիկի հնդկահավն եմ, իսկ քույրիկի՝ ֆլամինգոն…
Հա, իսկական ֆլամինգո-հնդկահավ, որ արագ հավաքում է մայրիկից նվեր ստացած գորգիկ-խճանկարը, Տաթև քույրիկի լոտոներով կարողանում է ամենաարագ ամենատարբեր գործողություններ կատարել, գորգիկների վրա գլուխկոնծիների շարքեր ցուցադրել՝ ապացուցելու համար, որ ինքը… հնդկահավ է ու ֆլամինգո, մե՜ծ, շատ մեծ…
Ես դժվարությամբ եմ բաժանվում Դավթից երեկոյան։ Երեկոյան Նորարար փորձարարական արվեստի կենտրոնում Միջազգային թատերական Highfest փառատոնի բացումն էր՝ թվով 13-րդը: Ինձ, որպես կանոն, չեն մոռանում հրավիրել, ու ես նույն կանոնով մասնակցում եմ… Ու միշտ չեմ փոշմանում… Ոչ սովորական աշխույժ-արտիստիկ-երիտասարդական միջավայր՝ զգացողությունների թանգարան իսկական… Ափսոսում եմ, արդեն տեղում, որ Դավիթը հետս չէ… Լիլիթ Բլեյանը, որ հիմա Բրյուսելում համերգի վերջին պատրաստությունների մեջ է (պատկերացնե՜լ կարելի է), միշտ ինձ հետ էր, ամենուր, սկսած երկու տարեկանից… Ի՜նչ վստահելի էր բոլոր տեսակի միջոցառում-հավաք-ներկայացումներում… Իսկ մեր տղուկը, ինքը հո հենց էնպես չի ասում, իսկական հնդկահավի պես է իրեն պահում. բերանն էլ բաց՝ իր հայտնի բառերի ընդարձակվող շարքով… Մասնակցենք «Հայֆեստ»-ի մեկ շաբաթ և ավելի ձգվող ներկայացումներին. զգացողությունների իրական թանգարան են խոստանում կազմակերպիչները…
Կրթահամալիրը մասնակցում է ամենամյա Դիջիթեք էքսպոյին:
Լուսանկարները` Անի Սարգսյանի:
Սեբաստացիական աշխարհում էլ օրն այդպիսի մի թանգարան է՝ խճանկար, ու ճիշտ կլինի՝ կայքի նոր խմբագիրներից Աղասի Մարգարյանը կարողանա տեղեկատվությունը կազմակերպել այնպես, որ բոլորս ժամանակին տեղեկացված-հրավիրված լինենք… Կարևորված լինելը շատերիս պակասող ինքնավստահություն կհաղորդի… Թե չէ այսպես, ամեն մեկս, ինչպես ես, մտածում-գործում ենք բլոգային եզակիության սկզբունքով՝ ես տեղադրել եմ այսինչը բլոգում, նա՝ յուրաքանչյուրը, պարտավոր է բացել-կարդալ-իմանալ-գալ… Չի բացում, չի իմանում, չի գալիս՝ թող չգա, հեչելիս գա՞… Եղա՞վ: Եղավ-մեղավ չգիտեմ: Ես իմ զգացողությունը փոխանցեցի:
Կարդա՞նք միասին Հրանտ Դինք…
Լոզանի արձանագրությունների դրույթներն ի զորու չեղան կասեցնելու Թուրքիայի Հանրապետության շրջանում հայերի իրավունքների ոտնահարումը… Արդյունքում, Թուրքիայի Հանրապետության հիմնադրման ժամանակ երեք հարյուր հազար հայերից այսօր, արդեն, մնացել է հիսուն-վաթսուն հազարը… Չորս հազար տարվա հինավուրց ազգն այսօր Թուրքիայում իր գոյությունը պահպանում է կրոնական մի փոքրիկ համայնքի տեսքով՝ քառասուն եկեղեցիներով, տասնյոթ դպրոցներով, մոտ հիսուն վաքըֆներով (անօտարելի ունեցվածք), ավելի քան քսան միություններով: Եվ հիմա Թուրքիայում գտնվող հայ ազգային փոքրամասնությունը ոˊչ Լոզանի որոշած փոքրամասնությունն է, ոˊչ էլ Թուրքիայի Հանրապետության Սահմանադրության բնորոշած քաղաքացին…
Միջին դպրոցի միջավայրը`սովորողների պահարանները:
Լուսանկարները` Մարինա Մկրտչյանի:
Հարգելի Դինքն այս կրճատման շրջանը համեմատում է «անսարք ծորակի հետ» և բացատրում նրանով, որ Թուրիքայի Հանրապետության շրջանում, անկախ իշխանության գլուխ անցած քաղաքական ուժից. «հայերն էլ, մյուս ոչ մահմեդական փոքրամասնությունների պես ընկալվեցին որպես մշտական սպառնալիք ազգային անվտանգությանը»… Բացատրել կարելի է, կարելի է և ընդունել բացատրությունը, համաձայնել… բայց ի՞նչ կփոխվի սրանից, կնորոգվի՞ սրանով անսարք ծորակը, որ էլ չկաթա-քամվի-պակասի եղածը… Բա որ ժայթքեց-պրծավ, ինչպես այլ հանգամանքներում կատարվում է Սիրիայում ապրող հայության հետ, ինպես կարող է կրկին կատարվել բեյրութահայության հետ… Ինչպե՞ս նորոգել «անսարք ծորակը», և կարո՞ղ ենք դա անել, մասնակցել դրան Հայաստանում ապրողներս՝ մեր այսօրվա կյանքով… Ինչպե՞ս… Ցեղասպանության ճանաչման միջազգայնացմա՞մբ, թե՞ հայ-թուրքական միջպետական հարաբերությունների կարգավորմամբ, բարիդրացիության հաստատմամբ… Ճանաչում ենք մեր Հրանտ Դինքին, զրուցում նրա հետ… Օրագիր է…
Առավոտը կրթահամալիրի երթուղայինում:
Լուսանկարները` Էրիկ Բաբաջանյանի
Հիմա հայաստանյան, կներեք, պահեր են լինում՝ կրթահամալիիրի խնդիրներից ավելի ինձ զբաղեցնում է վիճակը Սիրիայում, այս հեղհեղուկ-պայթյունաբեր շրջանում հայ-ադրբեջանական, իբր, սառեցված հակամարտության թեժացումը… Իրիկունը և առտու ես չեմ կտրվում ոչ մի րոպե ինտերնետային լուրերից, «Եվրոնյուզ»-ից… Իմ ինքնազգացողությունը, իմ գործողությունները շատ բանով թելադրվում են այս հանգամանքներով… Ես հաճախ եմ ժայթքում՝ Վիլյամ Սարոյանի հայտնի պատմվածքի սափրիչի նման, երբ իմ շրջապատում-լուրերով այնքա՜ն հեշտ են արտաբերում, դատողություններ կառուցում պատերազմի վերսկսման հիմքով… Ցավոք, մենք, որպես հասարակություն, չկարողացանք ներգրավվել, մասնակցել այս, թվում է, մեզ ենթակա անսարք ծորակի նորոգման՝ հայ-ադրբեջանական հակամարտության խաղաղ կարգավորման գործին… Ու ես ինձ զգում եմ, ինչպես մի ֆլամինգո-հնդկահավ…
Խուստուփ մեկնած արշավախմբին հետևողներին տեղեկացնում ենք, որ մենք արդեն Կապանում ենք:
Լուսանկարները Հռիփսիմե Առաքելյանի:
Ֆոտոխմբագիր՝ Մարթա Ասատրյան
#465