Ամեն բառ մի աշխարհ է Դավիթ Բլեյանի համար:
– Հայրիկ, ի՞նչ է ավազանը, որ դու ասում ես՝ Դավիթը լողա ջրավազանում…
– Ավազանը ջուր է ամբարում՝ ջրամբար է, ջուր է հավաքում, պահում…
– Ուրիշ էլ ի՞նչը կարող է ամբարվել, բացի ջրից…
– Կա ալյուրի ամբար, ցորենի ամբար՝ ալյուր-ցորեն պահեստավորելու համար, կարտոֆիլի ամբար։ Ռուսերեն ասում են «բունկեր», դու լսե՞լ ես։ Մարդիկ պահում են, հետո քիչ-քիչ օգտագործում պահածը:
– Բա որ մե՜ծ ամբարներ են լինում, շա՜տ մեծ, ինչպե՞ս են լցնում մարդիկ, հետո տանում…
– Մեքենաներով, տարբեր բեռնատար մեքենաներով տեղափոխում են, ամբարները լցնում… Լճերն էլ ջրամբարներ են… Այ, ասում ենք Երևանյան լիճ, դու ամեն օր տեսնում ես քո ճանապարհին, ջրամբար է մեծ, ավելի մեծերը կան, դու կտեսնես…
– Սևանա լիճն էլ է ջրամբա՞ր… մե՜ծ…
– Իհարկե: Մեծ, Հայաստանի ամենամեծ ջրամբարը, ջրի ավազանը…
– Քասախի կիրճն է՞լ է ջրավազան, ինչպե՞ս կարող է ջուր ամբարել…
Մեր հերոսը տպավորվել է Օհանավանից, Քասախի կիրճից…
– Կարող է կիրճը ջուր ամբարել, դառնալ ջրավազան, եթե գետի հոսանքի ուղղությամբ այն պատնեշենք… Ինչքան բարձր է պատնեշը, ամբարտակը, այնքան շատ ջուր կտանի այն, կդառնա մե՜ծ ջրամբար… Այդպես են կառուցում ջրամբարները՝ հոսանքի դիմաց պատնեշ են կառուցում:

Դավիթը հաճույքով է լողում մեր տան լողավազանում, հաճույքով ու երկար… Հիմա, ինչպես երեկ՝ օրը երկու անգամ… Առավոտյան արթնացավ, ջուր խմեց սովորական, նստեց պատշգամբի ճոճանակը…
– Հաշվելով ճոճվեմ ու լողամ…
Շատ է խոսում… Ոչինչ, թվում է, չի մոռանում առավոտվա մեր խոսակցությունից, հոգիդ կհանի իր հարցերով հետևողական…
– Գլուխը մարդու դատարկ է, ի՞նչ են լցնում մեջը մարդիկ… հայրիկ:
– Մտքեր, գաղափարներ, խելք… Գլուխը հենց դրա համար է՝ մտքեր, խելք ամբարելու:
– Ջրափոսերը ջրի ավազաններ են, հայրիկ:
Թվում է՝ ինքն էլ, ես էլ գտել ենք երկուսը մեկում՝ հա՛մ իրար հետ լինենք առավոտյան, մինչև վարորդ դարձող մայրիկը, որ նաև ուսանող է, կարևոր քնի, հա՛մ Դավիթը շուտ արթնանա՝ ժամը 7-ին, ես, ավարտած գիրս օրվա, մեկ ժամ խելոք-խելոք զրուցեմ-անցկացնեմ Դավթի հետ՝ բառերի ինչպիսի՜ ավազանում, որ հայերենն է…