Երեկ, օրինակ, շատ փոշմանել եմ, որ չեմ մասնակցել Գեղարվեստի տանիքի առավոտյան պարապմունքին. ա՜յ հավես, հունիսյան առավոտը՝ տանիքում, դպրոցի հետ, դիմացը՝ Մասիսը… ինչպես երեկ՝ ժամը 7-ի 8-ի արանքում, երեկոյան հեծանվով Մեդիայից տուն իմ ճանապարհին, անշտապ… Այսպիսի Մասիսը քեզ ուրիշ ռիթմ ու վայելք էր պարտադրում. սարն ինձ ուղեկից էր տարբեր դիրքերից…
Կարելի է և ոտքով փորձել իրիկնային զբոսանք Ծովակալ Իսակովով մինչև Հաղթանակի կամուրջ ու գինու գործարան, բայց ոչ մեքենայով… Բա Մասի՜սը… Ես Մանդելշտամից առաջ եմ հայտնագործել-հիվանդացել այս «чувство притяжения горой»-ով… Հիմա առանց Մասիսի չեմ կարողանում ո՛չ առավոտյան ժամը 8-9-ի արանքում, ո՛չ իրիկունը… Ես հիվանդ եմ, այո: