Ո՛չ եղանակային անորոշությունը, ո՛չ սկսող անձրևը, ո՛չ հոգսաշատ օրվա հոգնությունը, ո՛չ իմ ոչ մարզական- քաղաքացիական հագուկապը, ո՛չ իմ օրվա գրի ավարտի հետ կապված հոգսերը չկասեցրին իմ որոշումը. ուրբաթ օրը՝ երեկոյան ժամը 6.15, թող Սուսան Մարկոսյանը վկայի, դուրս եկա իմ՝ հեծանվասպորտի մարզադպրոցի արհեստանոցում տեխզննում անցած հեծանվով ու Բաբաջանյան-Ծովակալ Իսակով-Հաղթանակի կամուրջ երթուղով սլացա տուն… Այսպիսով 60 տարեկանում իմ երրորդ շնչառության մեջ եմ. 5-6 ժամ եմ քնում, 10-12 ժամ աշխատում անընդհատ, օրվա վերջում 10-12 կմ քաղաքով անցնում, մարդկանց միջով, մարդկանց հետ… Ես չեմ շտապում. ինչպես «Մարդկային կատակերգության» հեռագրատան աշխատողը (միստր Սփանգլեր, այո՞) փոխանցում եմ, ամենակարևոր խորհուրդն եմ տալիս՝ մի՛ շտապեք։ Ապրեք ձեր կյանքը, ձեր կյանքի ժամանակը։ Ուղղենք մեր աշխարհի, մեր թույլ տված սխալները, շտկենք մեր թողած կիսատ-պռատը։

Ես հեծանվով Խանջյան փողոց՝ մեր շենք հասա 7.30՝ թեթև, ուրախ, լեզվանի… Ողջ ճանապարհիս մի իդիլիա՜… ո՛չ մի հոգնածություն, ո՛չ մի կրճտոց ատամների… Դեպի Մասիս, դեպի Զանգվի կիրճ սքանչելի տեսարանների եղանակ… Անցնում եմ ձեզ հայտնի, ինձ հարազատ դարձած դադարներով՝ ռուսական եկեղեցու, Իսակովի հուշարձանի, Հայաստանի խորհրդայնացման կոթողի, Հրազդանի կամրջի վրա… ու անհամբեր սպասում առավոտյան՝ այս ճանապարհը անցնելու համար…

Իսկ շենքի մոտ, պատշգամբից ինձ Շուշան Բլեյանի ապակեպատ սենյակից (Շուշո ջան, Շուշան)  ինձ խանդավառ-հիացած դիմավորում են Դավիթն ու Արմինեն… Երբ ես կայանում եմ հեծանիվը, ծանրումեծ բարձրանում չորս հարկ ձգվող աստիճաններով, Դավիթը՝ հեծանվային խրախճանք-պտույտներ է կատարում, համարյա ինչպես կրկեսում, հետո քշում վրաս, հենց շեմքի վրա.
– Եկար, հասար, խելառ…
Իսկական խելառի պես, խելառի կյանքով… այնպես, որ Դավիթը զվարճանում է դրանով