Օգոստոսի 27-ն է՝ առտու 04.45, ես՝ իմ գրասեղան-համակարգչի առաջ, ու իմ պատումն է՝ որպես օրվա գիր… Ի՞նչ փոխեց իմ օրագիրը… Փոխեց: Իմ խոսքում հաճախ եմ գործածում՝ ես իմ օրագրում այդ
Նեղացվածությունը, նեղսրտությունը… սրա նման հոմանիշներ ավելացրեք, ոչ միայն քաղաքական կատեգորիա չեն, այլև անպիտան են նաև մարդկային առօրյա հարաբերություններում… Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ներկայացրել է հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի առթիվ Հայաստանի կողմից միջազգային
Բարև Ձեզ, իմ սիրելի ՏԻԱՐ ԲԼԵՅԱՆ, երանի շատ լիներ Ձեզնից մեր Հանրապետությունում, շնորհակալություն Ձեզ ինձ կրթելու համար, ես հպարտ եմ, որ սովորել եմ կրթահամալիրում, հպարտ եմ, որ իմ գլխավոր դաստիարակը
Մուխանում, Սևանի ափամերձ մյուս գյուղերում… Խեցգետինները, գիտեք, ազգային որսագողության «մութին մեջ», որպես իսկական գիշատիչներ, կերան լճի ձուկն ամբողջությամբ, բազմացան, կերակրեցին ազգս, սկզբում՝ սեզոնային, հետո արտադրվեցին, դարձան շուրջտարյա մեր ուտելիքն ու,
Սևանը, հայտնի է, բարձր լեռնային լիճ է, խմելու ջրի ամենամեծ ավազանը, այնքա՜ն մեծ, որ առանց նրա Հայաստանը դադարում է մարդաբնակ լինելուց: Այստեղից էլ, թվում է, թելադրված պիտի լիներ Սևանի՝ Սևանա
Երկուշաբթի առավոտը Մարմարյա սրահում… Երջանկությունից լուսավառվող, ինչպես պարզ լամպ, ավելի խորոտ ու ինքնավստահ Գոհար Բալջյանով Մարմարյա սրահը՝ լեցուն սեբաստացի ուսուցիչներով, ինչպես եկեղեցու ընդարձակ սրահ, աղոթատեղի, ծիսական. Խաչատուր Աբովյանն այսպիսի առավոտ
— Մայրի՛կ, ես քո կաթն եմ ուզում, — Դավիթը ձգվում է դեպի մայրիկը. տարածվում է, գլուխը խոթում… – Ես կաթ չունեմ. համ էլ դու պուճուր չես, Դավի՛թ: – Ես արդեն
Շուշան Բլեյանի, իմ, Դավթի և Արմինեի Թբիլիսի… Նախատեսածս եռօրյա-քառօրյա ճամփորդությունը՝ մեկ օր դադար Կողբում, այցելություն Կիրանց վանք, չկայացավ այս անգամ… Շնորհակալ եմ իմ կրտսեր վրացի ընկերոջը՝ Գիորգի Մոմցելիձեին, թիվ 98