Մինչև կարդալը իմ կիրակնօրյա գիրը, մտքում որոշեք․․․
Երանելին մեր՝ Երանուհի Խլղաթյանը, Դավիթ Բլեյանի մայրենիի ուսուցիչը կասի՞, թե ինչպես է առաջացել «Ամենից տաքուկ անկյունը» թեմայով—վերնագրով տնային աշխատանք կատարելու առաջարկը—հանձնարարությունը․․․ Այն հազվադեպ դեպքերից է, որ Դավիթը իր կատարած առաջադրանքը իր ուսումնական բլոգում տեղադրելուց բացի, հղումը ուղարկում է ինձ․․․ Այֆոնի ծլնգոցն ինձ հասնում է հեծանվի վրա․․․ Դադար․․․ Ես աչքի եմ անցկացնում, ու հայրիկական խանդաղատանքը տարբեր երանգներով—դրսևորումներով բաց չի թողնում ինձ, ահա, կիրակիի գիր է դառնում․․․ Նախ կարդացեք և՛ հղումով, և՛ իմ գրի հատուկ առանձնացված տարածքում։ Չիմանա՞ք՝ ի՜նչ ժառանգ ունեմ։
Իմ առաջին արձագանքը, շարունակելով քթի տակ ժպտալ, նույնպես կարդացեք․․․
Կեցցես Դավիթ, մնաց մայրենիի վրիպումները շտկես, ուղարկես Շուշանին։
Շուշանի արձագանքը այսօր կիմանանք, երեկոյան, երբ Արմինեի, Դավիթ ու Աստղիկի հետ վերադարձած կլինենք «Այրուձի» հիմնադրամ, իմ լավ բարեկամ Գագիկ Փարադյանին պայմանավորված այցից․․․ Շուշանն էլ գիշեր—առավոտվա Վիեննա թռիչքից առաջ կգա մեզ հրաժեշտ տալու․․․ Ա՜խ․․․ Այսքա՛ն դժվար—բարդ—մտածումներով լի երբեք չի եղել մեր բաժանումը․․․ Դավիթն իր գրով ահա սրան էր կպել․․․
Դավթի պատմություն—առաջադրանքը կարդացի նաև Սուսան Մարկոսյան նրբանկատի համար․․․ Ա՛յ էստեղ է մեր պատմության մյուս մոմենտը․․․ Սուսանը հիշեցրեց, որ օրեր առաջ իրեն ուղարկել եմ ռուս գործչի այս տեսանյութը, որի սեղմագիրը նույնպես ներկայացնում եմ՝ Եթե դպրոցում երեխաներին սովորեցնում են սիրել հայրենիքը, ուրեմն պետության մեջ ինչ—որ բան այն չէ։ Հայրենիքը սիրելու պարտադրանքը ցանկացած ժամանակում, ցանկացած պետության համար պետական սնանկացման ահազանգ է։ Իմ գրի քաղաքական կշիռը, նշանակությունը այսպիսով նկատելի աճեց։ Հասարակագիտության ստուգատեսի շրջանակում, ստուգատես, որը իրական բաց՝ հանրային դպրոց է նաև տասնյակ ոչ սեբաստացի գործիչների—մասնագետների մասնակցությամբ, ահա այս դիլեման՝ անձնական—անհատական ինքնուրույն ձևավորվող հայրենասիրություն, թե ծրագրված ուսուցման արդյունք, նորից կարող է մանկավարժական ակումբի, լաբորատոր քննարկումների նյութ դառնալ․․․
Առնոլդ Բլեյանն իր գեղեցկուհիներով՝ Աստղիկ նրբագեղով ու Անդրեա աննմանով, վերջապես այցելեց մեզ․․․ Ժամանակը որքան էլ երկար, աննկատ թռավ․․․ Խոսելու շատ նյութ կար՝ Բլեյաններով, Արմինե—Աստղիկ գործընկերներով, Դավիթ—Աստղիկ—Անդրեա քույր—եղբայրներով. բոլորս էլ՝ կարոտած․․․ Կիսատ մնաց հազիվ մեր սկսած քննարկումը՝ «Սեբաստացի» կրթական հիմնադրամի, Սեբաստացի կրթական համայնքի զարգացումների մասին․․․ Իմ գրի առավելությունն օգտագործեմ, մի կարևոր դետալ փոխանցեմ իմ շաբաթ օրվա աշխատանքային օրվանից մնացած․․․ Արտասահմանում գեղարվեստի հանդիպեցի սիրելի Մարիամ Բալյանին՝ սեբաստացի Գագիկի ու Ռոզիկի մայրիկին, գլուխը կախ իր կավագործը ավարտելիս, գրառում էր թողնում կավե ժամացույց—թասի հետնամասում․․․ Ի՜նչ հուզիչ—սեբաստացիական պատմություն է պատմում իր հայրիկի՝ վաստակաշատ մաթեմատիկոս Աշոտ Բալյանի մասին, որը սիրով է հիշել Աշոտ Բլեյան նախարարին, նրա վերաբերմունքը ուսուցչի նկատմամբ։ Ֆինալը լսեք՝ Մարիամն իր ավարտուն աշխատանքը հանգանակությամբ կգնի ու կնվիրի Արմավիրի միջնակարգ դպրոցում Աշոտ Բալյանի անունը կրող կաբինետին, որ բացվելու է օգոստոսին․․․ Այսպիսի կրկնակի հոգատարություն…
#2012