Այո՛, ոչ մի դրական սպասելիքի տեղ չի թողել 2015-ը մեկնարկով՝ մեր հանրային, պետական կյանքում, քաղաքական իրադարձությունների հունվար-փետրվարի արդյունքների վրա անգամ գարնան առաջին օրը, Էդիտա Հովհաննիսյանի՝ իմ սքանչելի քույրիկի ծննդյան օրը, լույսի շող չի ավելացնում. ակնհայտ է… Բաց եմ թողնում հունվար-փետրվարի քաղաքական իրադարձությունների համայնապատկերը, հորս մի բնորոշմամբ՝ «մրթոշ»: Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցելու առաջին ամսվա հայաստանյան տնտեսության պատկերը, երեք ցուցանիշով եմ ուզում իմ օրագրի ընթերցողին ներկայացնել: 2015-ի հունվարին Հայաստան ուղարկված մասնավոր ոչ առևտրային փոխանցումների ծավալը (զուտ դրամական ներհոսքը) կազմել է 37միլիոն դոլար և պակաս է 2014-ի հունվարի ցուցանիշից 50 տոկոսով: Հայաստանից ապրանքային արտահանումը այս տարի հունվարին, անցած տարվա հունվարի համեմատությամբ նվազել է 22 տոկոսով: Ընդ որում արտահանումը Հայաստանից Եվրոմիության երկրներ նվազել է 26 տոկոսով, դեպի ԱՄՆ՝ 51 տոկոսով, դեպի Իրան, ուշադիր՝ 72 տոկոսով: Հայաստանից, որևէ ձևով գաղթել ցանկացողների թիվը, ինքնասպանությունների քանակը, հայկական բանակում զոհվածների թիվը, ամուսնալուծությունների թիվն ավելացել է…
Այո՛, բոլոր այս պայմաններով հանդերձ, իսկ մենք սովորական հայաստանցիների կրթական պատվերն ենք իրականացնում, և այս նկարագրած վիճակը՝ դրական սպասումների բացակայությունն ու իրական բացասական ազդեցությունները չեն կարող չազդել մեր կրթության պատվիրատուի, մեր կրթական ծրագրի գլխավոր հեղինակի՝ ուսուցչի ինքնազգացողության վրա: Ես 2015-ի դրոշի վրա մեսրոպատառ, միասնական ուղղագրությամբ, ձեռագիր թե մեդիագիր, գրում եմ, կարդացե՛ք՝ բեկում 2015-ում` անձնային, սեբաստացիական, հանրային կյանքում: Եվ ուզում եմ, պահանջում եմ իմ ընդունակ-եռանդուն-կենսասեր-ջիգյար քույրիկ Էդիտային, իր անբաժանելի քույրիկ Տաթևիկի հետ, իմ խոսք-խնդրանքը, դիմումը՝ պահանջելու պես, ցուցադրեն իրենց անձնային-աշխատանքային-հանրային կյանքում: Պաչիկներ՝ մի՜շտ քեռու: