…. կառուցված չլինի երկու հիմնասյուների՝ արդարության և սովորողի առաջընթացի հաշվառման վրա… Աշոտ Տիգրանյանի այս հրապարակումով երեկ էի սկսել մի պատում, որ հետո կիսատ մնաց ու այսօր, մինչ Արատես աշխատանքի գնալս, որոշեցի շարունակել… Սոֆյա Այվազյանի 9-րդ դասարանի սաների «Քննություններ և գնահատում» բլոգային քննարկումներից գրառումներ էի կատարել․ հո իմ նման արդքանը չե՞ք կարդա… Որ կարդաք էլ, իմ կցագրումը՝ յուրաքանչյուրից մեկ միտք, օգտակար-հետաքրքիր թվաց…

Գոռ Առաքելյան — գնահատականները մենակ տարվա վերջում պետք է հայտնել ծնողին և աշակերտին: Դա ավելի ճիշտ է, իմ կարծիքով, քանի որ աշակերտը այդ գնահատականները տարվա վերջում կընդունի՝ որպես անցած ուսումնական տարվա գնահատականներ:

Նարեկ Ավանեսյան — Երեխաները սովորելու փոխարեն կենտրոնանում են գնահատականների վրա, որը շատ սխալ է…

Ալեքս Գրիգորյան — Ես կարծում եմ գնահատումը սխալ է, քանի որ այն երեխային ենթարկում է սթրեսի։

Գեղամ Հակոբյան — Իմ կարծիքով ինքնագնահատումը հիանալի միտք է…

Դիանա Աթանեսյան — Եթե հնարավոր լիներ, մենք՝ սովորողներս, կքվեարկեինք քննությունները վերացնելու օգտին: Քննական թեստի նմուշին ծանոթ եմ, բայց համարում եմ ստուգման սխալ ձև։ Ես սիրում եմ սովորել, չեմ վախենում ստուգումից, բայց կուզեի՝ ստուգեն մտածելակերպը, երևակայությունը։

Էլեն Սարատիկյան — Երջանիկ մարդիկ գնահատականի չեն սպասում: Կարծում եմ, որ աշակերտներին համեմատելն ու գնահատելը պիտի դուրս գան ՀՀ կրթական նախագծից:

Աշոտ Տիգրանյանի մեթոդական հոդվածի վերնագրով ավարտեմ իմ պատումի այս բաժնին վերաբերվող հատվածը… Գնահատում հանուն արդարությա՞ն, թե՞ արդար գնահատում։

Տոնական օրացույցի պատրաստում։ Լուսանկարները՝ Սաթեն Գևորգյանի, Սոնա Կարապետյանի:

Խաղողի թառմաները, թփերը, ավելի քիչ են, որ անկյուն-այգի են կազմում, շարունակում են ինձ զբաղեցնել, անհայտությունից ոչ միայն հայտնվել, ինձ հեծանվից իջեցել, քայլերս թեքել… Ինչքա՜ն կշահի հենց միայն մեր կրթական պարտեզը, բնակելի արվարձանը, եթե մենք սկսենք խնամել-բուժել-մաքրել… էսթետիկա հաստատել։ Գեղեցիկ դպրությունը այսպիսի զորությամբ պիտի գա։ Մարիետ Սիմոնյանին ցույց տվեցի իր աշխատասենյակի պատին կպած խաղողի մեծ թառման… ոչ էլ զարմացավ, թե ինչպես մինչ այս չի տեսել…

Աստղիկ Բլեյանը բոլորեց կես ամիսը։ Ստեփան հորեղբոր հանդիսավոր ուղեկցությամբ, կարգով, Հերացու փողոցի մանկական պոլիկլինիկայում երեկ համալիր բուժզննություն է անցել… Արմինեն է պատմում՝ բավարարված, գոհ արդյունքներից։ Մեկ ամսվա ցուցանիշը Աստղիկը կես ամսում է համարյա լրացրել… Բոյով, առողջ՝ բոլոր կետերով, գիշատիչ… Ես տեսնում եմ, չէ՞, երեկոյան, ինքնավստահությունը՝ տեղը, կատարվածի կարևորության գիտակցումով… Դիմագծերով էլ ավելի ու ավելի ինձ է նման… Բզով ծակած աչքերով… Դավիթը մայրիկի ու քրոջ կողքից չի հեռանում։ Հիմա ավելի շատ են երեքով իրար կողքի քնած հայտնվում, ավելի ու ավելի մայրիկին կպած… Լավ կլիներ, հակառակը լիներ։

Դպրոցը ամանորի բաց արվեստանոց․ կրթահամալիրի Հյուսիսում։ Լուսանկարները՝ Տաթև Աթոյանի։

Առողջ ապրելակերպն իր սննդակարգով ինձ ավելի ու ավելի է զբաղեցնում, տանը, կրթահամալիրում… որքան էլ նախընտրական թեմա չդարձավ այդպես էլ… անգամ ծխելը, որ վարորդների բերանից չի պակասում։ Սովորողների գնահատմանն էլ ես մոտենում եմ նախ և առաջ հոգեբանական և ֆիզիկական առողջության տեսանկյունից։ Մեդիակենտրոնում՝ խոհանոցի սեղանին, միշտ գրավիչ, մաքրած գազար-կաղամբ-բազուկ կա՝ մատչելի յուրաքանչյուրին… Գիտեք, իմ ուշքը գնում է այս եռյակի համար. որ նեխուրն էլ գումարվի… Երեկ շարունակվեց վեճը, որ օրեր առաջ իմ հրահրմամբ Արևմտյան դպրոցում առողջագետ, վաստակաշատ Անուշ Աղաբաբյանի հետ էր սկսվել… Ինչո՞ւ է սննդակարգում մեր պարտադիր վինեգրետը՝ եփած գազարով-բազուկով։ Ինչո՞ւ չենք խրախուսում փոքրուց, երկու տարեկանից, նախակրթարանից ամենօրյա գազարը, կաղամբը, բազուկը, պարզ սպիտակ խնձորը… Շորհակալ եմ Անի Սարգսյանին, որ Անուշի կողմը բռնած Գևորգ Հակոբյանին թողեց առանց փաստարկի… Իմ առաջարկով վերցրեց հում բազուկի շերտն ու կերավ… Շա՜տ հավանեց․ Անիի դեմքի վրա է, աչքերում։ Դուք էլ փորձեք ու տարածեք այս իմ իմացած պարզ-ամբողջական-ներառական, ամբողջապես առողջարար սննդակարգը, գումարած մարզական քայլքը… Ջուր խմեք սովորական ու ծիծաղեք շատ…

Ուսումնական-ծիսական ամենուրբաթյա տոնախմբություն կրթահամալիրի Մարմարյա սրահում։

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1517