Մենք մեր արարքների երեխանե՞րն ենք…

Ահա թե ինչպես են մարդիկ ապուշանում. առանց Աստծու են իրենց հաշիվն անում… Վիկտոր Հյուգոյից փոխառած այս խոսքերն իմ կիրակնօրյա գրի վերջում Նունե Մովսիսյանի «Հայկական կակաչ»-ից թռան-եկան, վերին ու առաջին գիր՝

Մազալու ճամբար՝ անվերջ ճերմակ ձյունով, հրաշագործ Ձմեռ պապով

«Դավիթը կովիկի կաթիկ ուտի», իսկ, այ, Աստղի՜կը․․․ շարունակ մայրիկի կաթիկն ուտի… Շորերն էլ ինքնուրույն հագնի։ Երբ իր համար կարմիր-կապույտ է ամեն ինչ, սա հեշտ չէ․․․ Բայց հագնվել պետք է. Աստղիկը

Գիր է՝ օրվա իր զիգզագներով, Շուշանի ծաղկած շուշանով…

Ծաղկած շուշանի լուսանկարը և առավոտյան պատումը՝ Դավթի և Աստղիկի ամենօրյա ցտեսությունը, կլինեն Արմինեի ֆեյսբուքյան էջում, հատուկ Վիեննայից հետևող, օրվա զիգզագը անվտանգ պահող Շուշան Բլեյանի համար։ Ցավում եմ, առցանց պիտի աշխատենք