Քաղաքականություն ես մուտք գործեցի 1989 թ. երկրորդ կեսից՝ պատերազմը կանխելու, հայ-ադրբեջանական հակամարտության շուտափույթ խաղաղ կարգավորման համար… Թույլ տվեք կրկնել իմ քաղաքական կենսագրությունը, որպես քաղվածք հրապարակված, անգլերեն, ռուսերեն, վրացերեն թարգմանված կենսագրությունից.
1989-1992 — ՀՀՇ վարչության անդամ
1990-1995 — ՀՀ ԳԽ պատգամավոր
1991 — Երևանի փոխքաղաքապետ
1992-2004 — «Նոր ուղի» հասարակական քաղաքական կազմակերպության նախագահ
1994-1995 — ՀՀ լուսավորության նախարար
1995-1996 — ՀՀ կրթության և գիտության առաջին փոխնախարար
1998 — ՀՀ նախագահի թեկնածու
1999-2001 — Նուբարաշենի քննչական մեկուսարանի կալանավոր
2001-2003 — «Տանիք» իրավապաշտպան ՀԿ նախագահ
2003 — ՀՀ ԱԺ պատգամավորի թեկնածու
Այո´, ես խաղաղարար եմ, խաղաղապաշտ եմ, ես չեմ արնոտել իմ ձեռքերը, չեմ պղծել իմ շուրթերն անեծքով՝ 15 տարի ամենատարբեր կարգավիճակով լինելով քաղաքականության մեջ: Գիտեք՝ ես մաշկով եմ զգում ողբերգականը, այն, ինչ Հովհաննես Թումանյանի այս խոսքերում կա. «Պատերազմն ինքնին մի վայրենի և բարբարոս երևույթ է։ Բայց եթե դա համարենք վիճելի, սակայն մեր՝ հայերիս և թաթարներիս, վերաբերմամբ կան անվիճելի ապացույցներ և՛ մեր վայրենության, և՛ մեր բարբարոսության մասին, երբ որ խաղաղ ժողովուրդները ծառանում են իրար դեմ և կողոպտում ու մորթոտում միմյանց ամենաանխնա կերպով։ Դա հայ-թաթարական ընդհարումն է։ Եվ այդ երևույթն ավելի սարսափելի է դառնում, երբ տեսնում ես, թե որպիսի անտարբերությամբ է նայում այդ ամենին երկու ժողովուրդների ինտելիգենցիան, որը շատ դեպքերում ինքն է առաջ բերում ընդհարում և ինքն էլ մասնակցում նրան»։
Կարդացեք հոդվածը իմ բլոգի ընթերցարանում։