Ինչով է այս կիրակին կարմիր դառնալու` չգիտեմ. թող մնա-լինի պայծառ ապրիլյան կիրակի. բավ է… Որքան էլ ջանացի, ո՛չ Նունե Մովսիսյանը` իր բլոգով, ո՛չ էլ 1-ին am-ը` իր այս տեսանյութով, չհասցրին ինձ եկեղեցական Տոնացույցում Կարմիր կիրակիի խորհուրդը… Փոխարենը անցած շաբաթը` իր հայ-վրացական հանրակրթական կամուրջներով, Կրթական պարտեզում Էկոտուրի նախագծերով, Հոգևոր Հայաստանով, այսպիսի Գեղարվեստով, հայրենագիտությամբ ու հոգևոր երգով հայոց եկեղեցում, կարմիր-կանաչ-գունեղ թելերից գործած նարոտ եղավ:

Միջազգային փորձագետների խումբը Գեղարվեստում:
Լուսանկարները` Մարինե Մկրտչյանի:

Ապրիլյան շնչով շաբաթ անցկացրինք, որին հաջորդող կիրակին չի կարող այլ կերպ, քան անձնական-ընտանեկան-մեկուսի, խաղաղ չլինել… Դավիթ Բլեյանն էլ  այդպիսի տրամադրություն ունի… Իսկ երեկ մեր տանը կայացավ Դավթի երկար սպասված-գովազդած հանդիպումը իր Նիկոլոս եղբայր Մոմցելիձեի հետ… Մինչ ես իմ վրաց գործընկերների` դպրոցների տնօրեններ Գեորգիի ու Իրակլիի հետ օգտագործեցի մեր մի քանի ժամը Արմինեի` վրացական զարմանք շարժած սեղանի շուրջ և՛ կրթական, և՛ քաղաքական փոխանակումներ կատարելու համար, Դավիթը ներկայացրեր իր վրաց ընկերոջը հայկական պլանշետը…

— Մեր խաղում ոչ հաղթող կա, ոչ` պարտվող, պապ, ես ու Նիկոլոն ընկերանում ենք…
Մենամարտն իհարկե կայացավ, հատուկ այդ նպատակով պատրաստված ներքնակի վրա, բայց այստեղ էլ ստացվեց հայ-վրացական «Յարխուշտա»` Ստեփան Թորոյանի խոստացածը…Ֆուտբոլային խաղի ընթացքում Նիկոլոսը վնասել էր ոտքը, և Դավիթ Բլեյանը դա գիտեր…

Հայ-վրացական «Յարխուշտա»: Տեսանյութը` Արմինե Աբրահամյանի:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=I1SLW9Ek0Bo?rel=0&showinfo=0]
Շնորհակալ եմ իմ եղբայր Առնոլդ Բլեյանին, որ մեզ շատ օգնեց, և ում փոխանցել ենք Բլեյան-Մոմցելիձե ընկերության շարունակականությունը, և Վահրամին Մարտիրոսյան, որ հնարավոր արագությամբ վերականգնեց Արմինեի վնասված ինքնազգացողությունը` Արմինեի փոխադրամիջոց-մեքենան կանգնեցնելով ավելի հուսալի անիվների վրա…

Լուսանկարները` Արմինե Աբրահամյանի:

Արտաշատում` Մարմաշենում, Մրգավանում, հնագույն մայրաքաղաքում, մեզ տպավորիչ-խանդավառ-մարդաշատ ընդունեցին… Ո´չ մի ղեկավարություն, ո´չ մի ձևականություն` հոգևոր երգ ունկնդրելու, սեբաստացիներիս հետ եկեղեցում, եկեղեցու բակում շփվելու, կապեր հաստատելու-շարունակելու եկած ժողովուրդ` իր քահանայով, դպրոցի, մանկարարտեզի ղեկավարներով, ուսուցիչներով, սովորողներով, տարատարիք, եկեղեցասեր բնակիչներով… «Սեբաստացիներ» երգչախմբին, շատ համերգներ-դահլիճներ տեսած մաեստրո Թոփիկյանին ու մենակատար Թամար Մոսինյանին շատերը կնախանձեն… Այսպիսի հուզիչ-կենդանի լսարան…  Այսպիսի միջավայրը, որի, այո՛, ճարտարապետն եմ ու մշակողը խոնարհ, իմ վայելքն է, իմ վարձքը: Ես լիցքավորվում եմ… ահա ինչու` չեմ հոգնում ֆիզիկապես, տալիս-առնում եմ, կազդուրվում եմ… Այնքա˜ն, որ այս շրջագայությունից, տպավորախեղդ-դինամիկ օրից հետո նստում եմ Մեդիայից իմ հեծանիվն ու… նախ` գյուղացիական տնտեսություն, հետո Մայր դպրոց, Ծովակալ Իսակով… հաջորդ շաբաթվա հեծանվային պլեներների երթուղիներով (դրանց մասին` իմ երկուշաբթի օրվա գրում), մինչև Վերնիսաժ-Խանջյան-տուն. հազիվ էլ հասցրի վրաց ընկներներին դիմավորել ու իրիկունին…

«Հոգևոր Հայաստան»Արտաշատում:
Լուսանկարները` Մարինե Մկրտչյանի:

Կարմի՞ր կիրակիի ընթերցարան

#645

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ինչ-որ բան փոխելու սեփական վճռականության մասին է իմ գիրը

Իմ ծանոթը զանգեց՝ հին ծանոթը… Այնքա՜ն հին, որ սովորույթի ուժով փնտրել էր ինձ կրթահամալիրի Մայր դպրոցում (Ա. Բաբաջանյան 25), երբ երրորդ տարին է, որ իմ աշխատասենյակը կրթահամալիրի նոր Կենտրոնում է՝

Ե՛վ Չելյաբինսկի, և՛ Դամասկոսի Ջոբարի պատասխանատուն ախտահարված մարդն է…

Աշխարհի ամենակեղտոտ քաղաքը գտնվում է Ռուսաստանում, և դա Չելյաբինսկն է՝ իմ սերնդի համար նշանավոր… մտքովս չէր անցնի… Դիտեˊք զարհուրելի կադրերը… Շրջակա միջավայրի երկարատև աղտոտվածությունը պիտի ազդեր բնակիչների վարքագծի վրա ու

Ոչ արձակուրդային խոհեր ու ոչ ժամանակավոր լուծումներ․․․պարտադրված

Արձակուրդն իհարկե, կասեցնում է իմ օրագրի անընդհատությունը․ սկսում է գործել նոր ռեժիմ․․․ Բան չմնաց․ նոյեմբերի 1-ից ես, իմ պաշտոնը ու օրագիրս կհանդիպենք սեբաստացի-ոչ սեբաստացի ընթերցողին անընդհատության ընթացքով մինչև 1000-րդ գիրը։