Հեծանիվը բարդացրել է իմ, Դավթի ու Արմինեի կյանքը… Իմացե՛ք, առավոտյան պատշգամբից ինձ ճանապարհելուց հետո Դավիթը, ըստ Արմինեի, դառնում է անկառավարելի… Ցուցադրաբար կեղտոտում է ոտքերը, ծնկները քսում պատշգամբի գետնին, կեղտոտում շորերը…
Երբ հեծանիվը չկար, ես ու Դավիթն առավոտները մեկ ժամ և ավելի միասին լողանում էինք, միասին հագնվում-պատրաստվում-կարդում-երաժշտություն լսում-ճոճվում-ծաղիկներ խնամում… միասին աղբ թափում, աստիճանները հաշվելով իջնում… Դեպի Բանգլադեշ ճանապարհն էլ դառնում էր հայրենագիտական. միասին զմայլվում էինք Արարատով, կիրճով Հրազդանի, փոփոխությունները ողջունում… Դավիթը լսում էր իմ անհանգստությունները, ես պատմում էի… Սրա լուծումը ո՞րն է… Միասին կգտնենք ես, Դավիթը, Արմինեն… ու հեծանիվները։ Թող Շուշանը Վիեննայից գա, ողջ ամառ մեզ հետ է լինելու… Խելացի է մեր Շուշոն, արդարամիտ, այսպես չի թողնի՝ դիվան-բաշու կարգավիճակով թող որոշի… Իսկ մենք կարգի չենք բերել դեռ Շուշանի սենյակը… Ես հիմա, գրից հետո, երբ դեռ չեն արթնացել Դավիթն ու Արմինեն, կսկսեմ այդ գործը։

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Գործողություններ, որոնց շարքը շարժում է առաջացնում

Կարդացե՞լ եք՝ ինչ է գրված Սեբաստիա-Րաֆֆի փողոցների խաչմերուկ չհասած, բարձրահարկ շենքի ճակատին՝ ամերիկացի գրող, լրագրող, գրականության ասպարեզում Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Էռնեստ Հեմինգուեյին նվիրված պաստառին… Ես էլ, մինչև հեծանիվ նստելը, չէի

Երկրի ամեն կտորը՝ ուսումնական տարածք…

«Կանթեղն» սկսում-շարունակում է Երգ երգոց կարդալ… Ես լսեցի մեր աղջիկներին՝ Մանե Գևորգյանին և Ռեբեկա Խաչիկյանին… Ի՜նչ լավ կլիներ, որ Քնարիկը՝ իր խմբով, Հասմիկ Ղազարյանը՝ իր, Ելենան, Թամարը Ղահրամանյան…. թույլ չտային,

Ժամանակն է, ընկերնեˊր, մեր կյանքի ժամանակը…

Երբ էլի ժամանակ չկա, ուշանում ենք. — Ժամանակ չկա,- ասում է Նազենի կրտսեր քույրիկը, ով օգնում է Դավթին՝ հագնվի, որ բոլորս չուշանանք։ Իսկ Դավիթը Արմինե մայրիկի զայրացած հարցին՝ «Ի՞նչ ես ուզում մեզնից», պատասխանում