Հեծանիվը բարդացրել է իմ, Դավթի ու Արմինեի կյանքը… Իմացե՛ք, առավոտյան պատշգամբից ինձ ճանապարհելուց հետո Դավիթը, ըստ Արմինեի, դառնում է անկառավարելի… Ցուցադրաբար կեղտոտում է ոտքերը, ծնկները քսում պատշգամբի գետնին, կեղտոտում շորերը…
Երբ հեծանիվը չկար, ես ու Դավիթն առավոտները մեկ ժամ և ավելի միասին լողանում էինք, միասին հագնվում-պատրաստվում-կարդում-երաժշտություն լսում-ճոճվում-ծաղիկներ խնամում… միասին աղբ թափում, աստիճանները հաշվելով իջնում… Դեպի Բանգլադեշ ճանապարհն էլ դառնում էր հայրենագիտական. միասին զմայլվում էինք Արարատով, կիրճով Հրազդանի, փոփոխությունները ողջունում… Դավիթը լսում էր իմ անհանգստությունները, ես պատմում էի… Սրա լուծումը ո՞րն է… Միասին կգտնենք ես, Դավիթը, Արմինեն… ու հեծանիվները։ Թող Շուշանը Վիեննայից գա, ողջ ամառ մեզ հետ է լինելու… Խելացի է մեր Շուշոն, արդարամիտ, այսպես չի թողնի՝ դիվան-բաշու կարգավիճակով թող որոշի… Իսկ մենք կարգի չենք բերել դեռ Շուշանի սենյակը… Ես հիմա, գրից հետո, երբ դեռ չեն արթնացել Դավիթն ու Արմինեն, կսկսեմ այդ գործը։
Ես, Դավիթը, Արմինեն… ու հեծանիվները
19.03.2015
0 Comments
Explore More
Պապի օրհնած ինտերնետը, որպես Աստծո պարգև՞
Օրվա գիրն սկսենք Դավթապատումով. — Ինչի՞ են ասում կրծկալ, որովհետև ծիծիկը կրծումա… — Դավիթ, ո՞ւր ես գնում,- հարցնում եմ լվացարանի աթոռակից իջնող Դավթին,-արի՝ սրբենք մռութդ, նոր գնա… — Չէ, չթողեցիր՝
Լյառն այս վեհանիստ ու բիբլիական
Դավիթ Բլեյանը ջերմություն ունի, մարմնի վրա հայտնվել են ջրծաղիկին բնորոշ կարմիր բծերը… Բայց լավ է, որ մինչև դեկտեմբերի 12-ը կհաղթի դրան, որ չորս տարեկանում մեր հերոսը լայն հասարակությանը ներկայանա իր
Ամենասքանչելի բանն աշխարհում անվերջ թվացող ճանապարհն է
Անցած շաբաթ-կիրակիի մասին ես չեմ պատմել գլխավորը՝ մանկավարժականը… պահել էի մայիսի 2-ի՝ մեր մեծ ստեղծագործական հավաքի առաջին օրվա համար… Հիմա, երբ Հասմիկը Ղազարյան, Քնարիկը Ներսիսյան, Ժաննան Հակոբյան դպիրյան օրագրերով այնպիսի բարձր