Մեդիա կենտրոնում թողնելով աշխատասեր-անդադրում Գևորգ Հակոբյանին ու Սուսան Մարկոսյանին՝ ես հեծյալ վարգեցի ժամը 19.23: Ուղիղ մեկ ժամ տևեց իմ վերադարձը կրթական կենտրոնից աշխարհագրական կենտրոն. ես ճանաչեցի իմ ամենօրյա ճանապարհը՝ իր բազում թակարդներով… Ընտրեցի ճանապարհից ձախ արտերի-այգիների ուղղությունն ու ընկա մոծակների ձեռքը… Հիշեցի Թումանյան Հովհաննեսի բողոքը՝ ոնց են փչացնում իրենց չնչին գոյությամբ այս մանրագույն էակները… Не бывать! Ես վճռական փոխեցի ուղին ավտոկայանի մոտ… Իմ ճանապարհն է… Դժվարը հանդերձանքն է… Ես պիտի ունենամ երկու հանդերձապահարան, կամ Թոփչյան Արմինեն շուտ ոտի կանգնի, գա, տեսնենք՝ հնարավո՞ր է հեծյալի-տնօրենի-նշանավոր Աշոտ Բլեյանի մի արդուզարդ գտնել… Խնդիր է, կլուծենք… Ես այլևս հեծյալ եմ…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Երբ կարոտում ես գուրգուրելու չափ

Հենց այդպես, գուրգուրելու չափ կարոտել էի հեծանիվս մեղրաձորյան երեք օրում: Հեծանիվս, գիտեք, երկտեղանի է, Արմինեն այդպես էլ հեծանիվին մոտ չեկավ, չնայած իր հեծանիվն եկել հասել է Մեղրաձոր ու արշավախմբային ճամբարի

Մարդու՝ իր գործի, իր անելիքի տերը լինելու ժամանակը չէ՞

Գարունը հրեն, հա՜, մի քանի օրական փետրվարը մնաց. դրսում էլ՝ արև, չոր, էս համաճարակը չլիներ էլ, կստեղծեինք, որքան էլ որ հակահամաճարակությունը նույնքան կարգապահ-գրագետ աշխատանք է ենթադրում, ինչպես ուսուցման առցանց կազմակերպումը… Շաբաթ

Միասին ընտրենք քո նժույգը, քեզ սազական

Ես դուրս եկա իմ հեծանվով օրվա հոգսը, որ «բավ է օրվա համար» կատարածի գիտակցումով (ես Սուսան Մարկոսյանը չեմ. նա եզակի է), ու ինքս ինձ հետ լինելը վայելեցի Բաբաջանյան-Իսակով-Հաղթանակի կամուրջ-Խանջյան ճանապարհին…