«Ուղղակի անկեղծ» շարքըպատումի իմ բլոգում ընդհատվեց, ինչպես սեպտեմբերի 27-ի պատերազմով շատ գործեր ընդհատվեցին շատերիս կյանքում։ Շարունակում եմ։ Շնորհակալ եմ Սուսան Մարկոսյանին, Զառա Առաքելյանին, Քնարիկ Ներսիսյանին՝ իմ նախաձեռնությամբ 1992թի նոյեմբերին ստեղծված «Նոր ուղի» հասարակականքաղաքական կազմակերպության, նրա ղեկավարի՝ իմ 1992-2000թթ գործունեությունը Հայաստանի, Արցախի, հայերի համար դրամատիկ այս փուլում կարևորելու, քաղաքական կազմակերպության1992թ. ծրագիրը, 1998թ. ՀՀ նախագահի արտակարգ ընտրությունումՀՀ նախագահի թեկնածու Աշոտ Բլեյանի քաղաքական նախընտրական ծրագիրըշրջանառելու համար։ Հասանելի էր երեկ՝ շնորհիվիմ հրապարակային գործունեության, հասանելի է հիմա՝ շնորհիվ իմ բլոգի մատչելիության։ 

Այս ընթացքում սերունդ է փոխվել, ծանր կորուստներով, իր փորձառությամբ հասունացել, ժամանակը ողբերգությամբ, պարտադրում է անդրադառնալ մեր նորագույն պատմության անկախ պետականության 1991թ. սկսվող շրջանին, քաղաքական անցուդարձի ամբողջական փաստերի վրա հիմնված իրատես հայացքի համար։ Միշտ շնորհակալ եմ պատմաբան, պետական քաղաքական գործիչԿտրիճ Սարդարյանին՝ քաղաքական գործունեություն իմ 1989թ. մուտքի մենթորության համար։ 

Կարդացեք, շնորհակալությամբ կարձագանքեմ։ 

#1900

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մայրի՜կ, ես զարմանում եմ…

Իմ ուսանելու տարիներին (1972-1977թթ) համալսարանական ուսանողների շաբաթվա մեկ օրը, սկսած 2-րդ կուրսից, պատկանում էր ռազմական գործին՝ ռազմագիտությանը: Համալսարանի սև շենքում էր տեղավորված ռազմագիտության ամբիոնը՝ իր գնդապետ «ծանրակշիռ» վարիչով, զինվորական տարբեր

Տո՛ւր իմ հայ-վրացական անձնագիրը

Այ, այսպիսի ընկալում է առաջացրել հայ-վրացական հանրակրթական կամուրջներով Դավիթ Բլեյանին տանը, դպրոցում, ճամփորդություններում պարուրած միասնությունը: Միասին են եղել հայկական ու վրացականը Երևանում, Թբիլիսիում, հիմա էլ՝ Ախալքալաքում, հյուրանոցում, մաքսատանը: Մենք ոչ

Իմ խոստացած, անխուսափելի, 99 օր սպասված 100-րդ գիրը օրվա

Բարի առավոտ: Ես այսօր գրում եմ լույսով. այդպես ուզեցի: Կիրակի, անձրև… Երաշտն այս` ամբողջ ամառ-սեպտեմբեր ձգված, քանի՜ բույսի ու ծառի կյանք տարավ: Երևանում անձրևը երբեք անտեղի-ավել չի լինում: Ահա ինչու՝