Յուրաքանչյուրին եմ դիմում։ 

Ազատարարության, խաղաղարարության, ստեղծարարության հաստատմամբ, ինքնուրույն-ինքնավար դառնանք Հայաստանի չորրորդ հանրապետության հիմնադիրներ, Արցախ-Հայաստան նոր համակեցությամբ հնարավոր դարձնենք արցախցիների՝ Լեռնային Ղարաբաղում ապահով ապրելը․․․ 

Ասել եմ․ մի առավելություն ունեմ, որ տիարի-մենթորի զորությամբ լիուլի շարունակում եմ օգտագործել։ Ես ձեզ հետ կարողանում եմ անծանոթին ծանոթ-հարազատ-գործընկեր դարձնելու ճանապարհով կյանքի խնդիր լուծել, այնպիսի միջավայր ստեղծել, որ և՛ ուղղակի ազդում է յուրաքանչյուրիս վրա, և՛ հետաքրքիր դարձնում մեր կյանքը, և՛  նորացնում մեր աշխարհը․․․ Եվ կարողանում եմ դա անել շարունակ, անդադրում-անհոգնել, բարեխիղճ տարածելով․․․ 

Միացե՛ք Նոր ուղի քաղաքացիական նախաձեռնությանը, որ ազատարարությունը, խաղաղարությունը, ստեղծարարությունը դառնան Նոր Հայաստանի լծկան եզները․․․ Դարձրեք ինձ Նոր Հայաստանի վարչապետի ձեր թեկնածուն․․․ Հատկապես, որ ես արդեն ինքնառաջադրվել եմ․ պատմել եմ՝ ինչպես։ Մեր նախաձեռնությունն ունի իր էջը, ես՝ իմ  բլոգը։ 

Դարձեք Նոր ուղի քաղաքացիական նախաձեռնության անդամներ, հաստատեք խաղաղարարությունը, ստեղծարարությունը, ազատարարությունը՝ երեքը մեկում, յուրաքանչյուրիս մեջ, որպես ժառանգականության ուխտ․․․

 

#1932

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Զրոդրամանոց անգին ծառայություններ…

Մինչև Ազգային ժողովի 132 պատգամավորները արտահերթ, բայց մեր ընտրած, երեկ հանդիսավոր, խոսքերը մեկ արած հայտարարում էին (երդումի պես) իրենց ձայն տված-չտված, ընտրական իրավունքով, չիրավունքով, ընտրություններին մասնակցած և ոչ, մեզանից յուրաքանչյուրին՝

Ա՛յ քեզ հեղափոխություն…

Որ մեկուսացված, խռոված, թևաթափ տիար-տնօրեն Աշոտ Բլեյանի տպավորություն չթողնեմ՝ իմ երեկով սկսված նախածնունդի արձակուրդով… Ամենևին այդպես չէ․ Արմինեի հետ այցելեցինք «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» բուժկենտրոնի ծննդատուն․․․ Ամենաուշադիր, ամբողջական ստուգում-զննությունները հաստատեցին առողջ

Հայտնի, Հռոմի պապից էլ հայտնի, բայց սահման չկա

Ինչքա՜ն հեշտ է 100-րդ գրից հետո. Ինքն իրեն գրվում է. Թողել եմ ներքև, մեծ լերան տակին, Ե՜վ փառքը, և՜ գանձ, Ե՜վ քեն, և՜ նախանձ — Ամենը, ինչ որ ճընշում է հոգին: Եվ էն ամենը, արդ նայում եմ ես — Տեսնում եմ նորից Իմ լերան ծերից — Էնպես հասարա՛կ, դատարկ են էնպե՛ս… Եվ ես իմաստուն ու բեռըս թեթև, Անհոգ ծիծաղով, Երգով ու տաղով Իջնում եմ զըվարթ իմ լերան ետև… Հ. Թումանյան Ամբողջական կիրակի ապրեցինք՝ ապաքինման կիրակի: Դավիթը,