Բարի լույս, Լիլիթ Ազիզխանյան, բարի լույս, Սուսան Մարկոսյան, բարի լույս, կրթահամալիր։ 

Առավոտյան, երբ թվում էր, թե մենք մեր բնական ամենօրյա պրոցեդուրայի մեջ ենք, մեր լաբորատոր չափումներով՝ ուղղված հայաստանյան հասարակությանը հանգստացնելուն (մեզ համար շատ կարևոր է ձեր հանգստությունը. դրա համար ենք չարչարվում, սիրասուն ազգ), հանկարծ զգացվեց բուժանձնակազմի վճռական գործողության ուժը՝ բերելու նոր չափումների, որոնք ուղղված են առաջիկա 1-2 օրում մեզ խոստացած նոր՝ «ենթակա է դուրս գրման» ռեժիմի վիճակին բերելուն։ 

Իսկ առավոտվա տեխնիկական տվյալները, որ մեր առողջագիտական գրասենյակով հաղորդում ենք պարբերաբար, այսպիսին է 

Ջերմություն վաղուց չունենք. 36,0-36,2 արանքում է։
Շաքարն այսօր՝ նորմալ։
Սատուրացիա՝ 97 (ապարատով և առանց ապարատի)։
Ճնշում՝  120-80։ 

Մենք էլ արդեն պատրաստ ենք օրացույցով. տիար Գևորգի, Սուսանի հետ ավարտել ենք առավոտյան ընդհանուր քննարկումը մանկավարժական։ Այս հաղորդագրությունն ընդունելուց հետո մենք էլ սկսում ենք մի աշխատանք, որ կոչվում է սեբաստացի կինո՝ կրթահամալիրով մեկ։ 

Առույգ ենք, ժպտում ենք իրար։

#2042

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հեռու երկրի լուսե հովտում…

Տերյանն ինձ բաց չի թողնում… Տերյանը, ով 1919-ի նոյեմբերին գրել է իր վերջին բանաստեղծությունը. Գինով եմ, գինով եմ ես էլ, Թեթև եմ, անհոգ, լեզվանի. Օրորիր մեզ, պանդոկ կարուսել, Օրորիր, օրորիր

Կղզի, բայց ոչ երբեք կղզիացած

«Դպիր» ամսագրին ես միշտ մոտեցել եմ ընդգծված հարգանքով՝ մանկավարժական առաջադեմ պարբերականի հարկի-դերի գիտակցմամբ։ Մեր Սուսան Մարկոսյանը՝ էլեկտրոնային «Դպիրի» հիմնադիր խմբագիրը եթե միայն կամ գլխավորապես «Դպիրով» զբաղվեր… Այս որոշումը միայն իրենից

Իմ նոր հայրենիք, հզոր հայրենիք․․․

Մանկապատանեկան գրական-մշակութային երկշաբաթյա  «Լուսապսակ» հանդեսի խմբագիր Ծովինար Տիրատուրյանը, իմ անզուգական հարսիկ, «Իմ նոր հայրենիք, հզոր հայրենիք» խորագրի խմբագիր` Սվետա Դանիելյանը, առաջարկել են հանդես գալ իմ խոսքով… Ու ես ուզում եմ