Վաղ առավոտյան Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի ագրոնոմիական ֆակուլտետի դեկան Արմենակ Տեր-Գրիգորյանի և դասախոս Արեգ Կարապետյանի հետ ճանապարհվեցինք Արատես։ Կրթահամալիրից մեզ ուղեկցում էր մարզական ուսումնական կենտրոնի ղեկավար, զինղեկ Միքայել Ղազարյանը։

Մասնագետներին Արատես է բերել մեր հնչեցրած SOS-ը։ Նրանք հաստատում են, որ անտառը հանրային աջակցության, պետական անհետաձգելի հոգատարության կարիքն ունի։ Ինչ-որ հատվածներում առանձին-առանձին արվող թրթուրազերծումը, ինչպես կրթահամալիրն է անում Արատեսում, կարևոր աշխատանք է, բայց հարցի վերջնական լուծումը չէ։ Թրթուրն ուտում է Հայաստանի անտառները ամենուր և մեծ արագությամբ տարածվում է։ Հայաստանով մեկ անտառները վերևից պիտի սրսկվեն, որ փրկվեն խժռումից. այլ ձև չկա։ 

Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի մեր գործընկերների հետ հեռանկարային աշխատանք ենք սկսում։ «Անտառ» ուսումնական նախագիծը կներառվի մեր ճամբարների բովանդակության մեջ։

Մեզ պետք էր հաստատել նաև, որ ինչպես Արատեսում թրթուրազերծման աշխատանքի լծված մեր գործընկերներն էին տեղեկացրել, Արատեսի տարածքը միանգամայն անվտանգ է, այստեղ մոտակայքում այլևս թրթուրներ չկան, և ճամբարը կրկին կարող է գործել։ 

#2066

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Բարձունքում գտնվողի ու միշտ բարձունք հավաքողի գործը ընկերով են անում…

Արագածից իջածի փորձով եմ ասում։ Լեռներից հեշտ չեն իջնում առօրյա, որքան էլ ես անցումների մարդ եմ հայտնի… Տպավորություններն էլ հետը՝ ինչ ուսապարկում խցկել էի, երեկվա գրում, որպես տեղեկություն, փոխանցեցի, հասա՞վ…

Էրվում եմ, վառվում եմ, չեմ կրնա, նանի ջան…

Մի ժամ է՝ գիշերվա երեքը, երբ ես ոչ միայն արթուն եմ…ննջասենյակում, Աստղիկ Բլեյանի թույլ լուսավորված օրորոցի մոտ, հայացքով կենտրոնացած փոքրիկ սամուրային քնած… Երկու ամսական դարձող, կնունքին պատրաստվող իսկակա՜ն սամուրայ… Երկար

Հունիսը մեզ իրականություն է բերում…

Դավիթ Բլեյանն իր նոր կոշիկներն ամառային, որ մայրիկի հետ է գնել, սկսել է շատ հավանել, այնքան, որ ոչ միայն մինչև քնելը ոտքերից չհանեց-չփոխեց, այլև ուզում էր դրանցով քնել։ Իրիկունը ժամը