Վաղ առավոտյան Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի ագրոնոմիական ֆակուլտետի դեկան Արմենակ Տեր-Գրիգորյանի և դասախոս Արեգ Կարապետյանի հետ ճանապարհվեցինք Արատես։ Կրթահամալիրից մեզ ուղեկցում էր մարզական ուսումնական կենտրոնի ղեկավար, զինղեկ Միքայել Ղազարյանը։

Մասնագետներին Արատես է բերել մեր հնչեցրած SOS-ը։ Նրանք հաստատում են, որ անտառը հանրային աջակցության, պետական անհետաձգելի հոգատարության կարիքն ունի։ Ինչ-որ հատվածներում առանձին-առանձին արվող թրթուրազերծումը, ինչպես կրթահամալիրն է անում Արատեսում, կարևոր աշխատանք է, բայց հարցի վերջնական լուծումը չէ։ Թրթուրն ուտում է Հայաստանի անտառները ամենուր և մեծ արագությամբ տարածվում է։ Հայաստանով մեկ անտառները վերևից պիտի սրսկվեն, որ փրկվեն խժռումից. այլ ձև չկա։ 

Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի մեր գործընկերների հետ հեռանկարային աշխատանք ենք սկսում։ «Անտառ» ուսումնական նախագիծը կներառվի մեր ճամբարների բովանդակության մեջ։

Մեզ պետք էր հաստատել նաև, որ ինչպես Արատեսում թրթուրազերծման աշխատանքի լծված մեր գործընկերներն էին տեղեկացրել, Արատեսի տարածքը միանգամայն անվտանգ է, այստեղ մոտակայքում այլևս թրթուրներ չկան, և ճամբարը կրկին կարող է գործել։ 

#2066

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Տարերքի-երազի-արձակումի ազատությամբ իրականությունը փոխելու քո իրագործումը

Տարերքի առաջ, ինչպես մա՞րդն Աստծո… Տարերքն այսպիսին է լինում՝ հանկարծակի, ու բռնացնում է ճամփորդին… Երեկ, օրվա վերջում, տան ճանապարհին այն ինձ բռնացրեց ագարակի մանեժում, երբ ես ու Զառան՝ երկու հեծանվորդներ,

Ամիսների մեջ ամենասեբաստացի հունիսի ծնունդը

Օր-գիշերս խառնվել է, ու ես քիչ ժամանակ ունեմ օրվա իմ գրի՝ 355-րդի համար: Իմ տարիքում, իմ ապրածով գրելս ո՜րն է. մեկ է՝ պատմում եմ, գրանցվե՜ր խոսքս, ծրագրով դառնար գիր, տեքստ…

Սրանից էլ հարմար նվե՞ր…

Երկար մտածելու կարիք չունեցա․․․ Նվերները զատկական իրենք իրենց եկան։ Մնում է փոխանցելը, իմ գիր բերելը, իմ ֆեյսբուքյան ու mskh-ի առաջին էջում տեղադրելը՝ կարգով ու սիրով։