Վատառողջ եմ. շաբաթ օրվա երկրորդ կեսին իմ անսասան 80-120 ճմշումը տատանվեց… բարձրացավ մինչև 145… Ո՜վ էր տեսել էս տեսակ շփոթ… Արմինեի շտապ օգնությունն արժեքավոր էր՝ որպես անկասկած ընկերոջ հոգատարություն, Դավթի վեջը չէր.
— Սիրտդ ի՞նչ է ուզում, պա՛պ, ասա, դրանից է…
Աստղիկին նյարդայնություն էր փոխանցվել…
Արատես չգնալ չէր կարելի, գնալը՝ հակացուցված։ Գնացի, իհարկե. անհետաձգելի էր մի անգամ հետաձգածը… Արմինե Թոփչյան ու Սմբատ Պետրոսյան ճամփի ընկերները՝ ոնց որ բժշկի ընտրած-նշանակած բալասան մի-մի… Շնորհակալ եմ: Մեկ էլ՝ Արատեսը… օրը… ձյունը… մարդիկ… Բոլորը: Այսքա՜ն խնամք, հոգատարություն: Ես, իհարկե, իմ անսովոր զգացողության մասին պատմեցի միայն Երևան ետդարձի ճամփին…
Իսկ իմ ճնշման ու ինքնազգացողության նկատելի տատանումը չէր փոխվել՝ կոնսերվացվել էր: Տուն մտնելուն պես Արմինեի լաբորատորիան չափեց-հաստատեց… Այս դեպքերում ամենածանրակշիռը ավագ աղջկաս՝ Լիլիթի ու Վահեի՝ անվրեպ ընկերոջ-փեսայի միջամտությունն է… որպես այլընտրանք շտապ օգնության ծառայությանը: Եկան անհապաղ, պատրաստված, համալիր ազդեցությամբ՝ խաղաղ զրույց՝ հումորով-լույսով ողողված, անվնաս միջոցներ-խորհուրդներ… բացառումներ…
Վերջ: Դավիթը լողաց ինքնուրույն, քնեց, Աստղիկը կերավ, նյարդերը հանգստացան, քնեց… Ես քնեցի… Արմինեն՝ իր պոստում, ամենահաս:
Ճնշում-տատանումը տեղի տվեց:
Առավոտ է, օրվա սկիզբ Աստղիկի հետ, զրույցով… Այնքա՜ն բան կա գրելու-կարդալու, կիսատ լցված է սեղանիս, համակարգչին… Կսպասեն, Արատեսի քարայծների նման, բարձր իրենց հարթակներում, մինչև Սմբատը հատուկ օբյեկտիվով՝ Շամշյան Գագիկի նվիրած, կհասնի-կնկարի: Նկարեց: Հեքիաթ, ձյուների մեջ կուսական, իրական, այնքան, որ ես ուզեցի հենց այս մասին պատմել, չտալ մոռացության…
Իմ առաջին ֆիլմն է Արատեսի բարձունքից։ Ու առանց խոսքի, ինչպես և իմ արած լուսանկարները։ Սա՝ որ չշփոթեք ինձ Արմինեի, Սմբատի հետ։ Ես ո՜ւր, իրենք՝ ուր…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dCJHrK_lGfE]
Մնացածը, համոզված էի, ու եղավ, Արմինե Թոփչյանի թարմ, Արատեսի ձյան պես ու նույնքան պարզ-հավաստի պատումները՝ տեքստերով—լուսանկարներով—ֆիլմերով… անցումներով, Սմբատը՝ երկու դերում, երեք, թե բազում՝ Արմինեի, իմ, օրվա, Արատեսի հերոսի ու մենթորի՝ լրացնող-շտկող-հասնողի…
Դավիթը դասարանով սահադաշտ պիտի գնա, իմ օրը լեցուն է գործերով, ո՜ւր փախչես… Ճնշման տատանումն էլ այսպիսի (Վահեն է ասում. չես կասկածի) օգտակար է, օրգանիզմի ինքնակարգավորումն է, դուրս է տալիս փոքր ցնցումով: Այնպես որ՝ հանգիստ, միայն հանգիստ… Արատեսի ու իր ճամփի, իմ ուղեկից Սմբատի ու Արմինեի նման:
#1571