Վերադառնալով մեծական աշխարհ՝ ամոթի-խայտառակության վերաբերյալ, բոլոր տեսակի հնչած-չհնչած «չեսամաչում»-ների՝ ազգիս պատիվը խայտառակողների դեմ ողջ գիտակից կյանքում ունեցել եմ Շամխալբեկ հորս «հակաբացիլը».
– Մարդ, որ ինքն իրեն չխայտառակի, ուրիշ ոչ ոք անել չի կարող…
Մարդ կա՛մ ամաչում է, կա՛մ չի ամաչում… Երբ իբր ամաչում է, բայց ամոթը չէ, որ կառավարում է նրան, ա՛յ, սա է դասական խայտառակություն: Դաս, որ ես ստացել եմ ամենալավ ուսուցչից բոլոր ժամանակների, որ ունեցել եմ՝ հորիցս:
Հեղինակային կրթական ծրագիրը՝ որպես պետական կրթական ծրագրին այլընտրանք, պիտի ապահովի «առարկայական ծրագրերի, ուսումնական պլանների, ուսուցման կազմակերպման ձևերի, միջոցների և մեթոդների բազմազանություն» Հանրակրթության մասին ՀՀ օրենքի հոդված 3-ի պահանջով: Ուսուցման գործի մասնավորեցմամբ, երբ հեղինակ- պատվիրատու-կատարող դառնում են ուսուցիչ-սովորող տանդեմը, մի կողմից՝ ծնողի, մյուս կողմից՝ կազմակերպություն-կրթահամալիրի պայմանագրային գործող հարաբերություններով, կրթահամալիրն էլ պայմանագրով է կարգավորում իր հարաբերությունները հիմնադիր լիազոր մարմնի՝ կրթության և գիտության նախարարության հետ, լինում է այն, ինչ ունենք այսօր՝ կենդանի-գործող-ապրող-զարգացող-արձագանքող խճանկար-կազմակերպում՝ իր բազում չլուծված, ընթացքի մեջ լուծվող խնդիրներով…
Իմ օրագրի ուշադիր ընթերցողը՝ տարատարիք սովորողի, ուսուցչի, ծնողի կամ այլ մասնագետի տեսքով, կվերցնի 2015-2016 ուստարվա սովորողի ուսումնառության պայմանագրի, նրա անբաժանելի հավելված ուսումնական պլանների և կազմակերպման բազմազանության ապահովման կարգերի նախագծերը… Այս ամբողջությունն է հեղինակային կրթական ծրագիրը: Ցավոք, մեզանում տեքստ կարդալու սովորույթ, պայմանագրի կողմին անհրաժեշտ հմտություններով, դժվար է առաջանում… Բայց այս արտաիրավականությունը հենց պետական կրթական ծրագրի արատն է, որի հաղթահարման խնդիր ունի և մեր ծրագիրը, մեր աշխատանքը ամենօրյա… Սա՝ իրավականությունը, հավասարությունը կողմերի՝ սովորող և ուսուցիչ, ծնող և դպրոցի ղեկավար, կրթահամալիրի տնօրեն և ԿԳՆ նախարարություն՝ ի դեմս նախարարի, աշխատակազմի ղեկավարի, տեսչության պետի… Բայց մենք ունենք շոշափելի առաջընթաց, ի պատիվ և՛ նախարարության, և՛ մեր իրականության…
Օրեր առաջ, մեր նախակրթարանի խմբասենյակներից մեկում իմ աչքից չվրիպեց երկար, հեղինակային նախագծով արված, հարմար ու իրեն ինքնուրույնության մանկավարժությամբ հաստատած լամինատե կախիչը, թվաց՝ հուսալի չի ամրացված պատին… Համ էլ ինքնուրույն 2-4 տարեկանի օգտվելու համար քիչ բարձր թվաց… Ստուգեցի`վարպետը շտկել է երկու թերությունն էլ: Շաբաթներ առաջ Մեդիակենտրոնի «կլոր սեղանի» սրահի պրոեկտորի երկար-ծանր կախոցը ընկել էր. ո՛չ մարդկային, ո՛չ գույքային վնաս չեղավ: (Գույքը բերել ու ԿԳԳ ԾԻԳ-ի պատվերով տեղադրել է մրցույթը շահած մասնագիտացված կազմակերպությունը, աշխատանքի ընդունման-հանձնման սահմանված կարգով…):
Որքան էլ, ինչպես այս ու մնացած դեպքերում արդարացնենք մեզ իրավական-անիրավ բացատրություններով, մարդու անվտանգության, ուսումնական գործունեության ապահովման առումով ծով աշխատանք կա… Կրկնում եմ՝ մի փոքր ավելի անվտանգ դարձնելու ուղղված մեր ջանքերը կրթահամալիրում երբեք ավելորդ չեն ու արդարացված են. մեր հեղինակած մանկավարժությունը, իր մշակած-իրականացրած (մեր աշխատած միջոցներով ու աշխատողների ձեռքերով) նյութական-ֆիզիկական-գույքային միջավայրում, այո, պիտի լինի (դառնում է շարունակ) բաց-թափանցիկ-հիգիենիկ-խնամված-հետաքրքիր, բայց անպայման անվտանգ:
– Հո դեմ չե՞ք,- կհարցնի կրթահամալիրում շաբաթներ առաջ հյուրընկալված լրագրող Արմեն Դուլյանը…