Գագիկ Ծառուկյանը կարծես մոտեցնում, հնարավոր է դարձնում մինչ այս անհնարին թվացող հանգրվան՝ Սերժ Սարգսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հանդիպումը. փետրվարի 20-ի հայտարարված-մերժված- չարտոնված-ինքնաբուխ հանրահավաք-ժողովին ինչո՞վ այլընտրանք չէ Հայաստանի Հանրապետության 1-ին, 2-րդ, 3-րդ նախագահների ձեռքսեղմումով հանդիպումը՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հրապարակային դիմումովհիմնավորված օրակարգով, ասենք… Ա՛յ քեզ հայոց ցեղասպանության 100-ամյակին ընդառաջ կարևոր քայլ, թե չէ, Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի համահայկական հռչակագիր է ընդունվում, Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումները համակարգող պետական հանձնաժողով է ձևավորվում առանց հանրապետության 1-ին և 2-րդ նախագահների՝ անկախ նախագահների նկատմամբ ունեցած հասարակության առանձին խմբերի վերաբերմունքի… Հարգանքով վերաբերվենք իրողություններին. հակառակ դեպքում՝ ի՞նչ համահայկական-համապետական։ Իսկ հայաստանյան հասարակությո՞ւնը, կհարցնեք, որ ընդվզման մեջ է, ինչպե՞ս կնայի սրան… Այդ նույն հայաստանյան հասարակությունը, որ ոգևորված է կամ ոչ ՀՀ նախագահներով, թող նրանց՝ իրենց հայտնի շրջապատներով, հանգիստ թողնի ու զբաղվի վերջապես իր գործով՝ ինքնակազմակերպվի, գործի-ապրի-կայանա, բաց-մոբիլ-ստեղծական… Լրիվ լուրջ: Դժվարություններով, կորուստներով ձևավորվող հայաստանյան բաց հասարակությունը իր հրապարակի-կենտրոնի-մայդանի կարիքը չի կարող չունենալ. մեզանում 1988-ից սկսած դա Ազատության թատերական հրապարակն է։ Ինչո՞ւ են անընդհատ հրապարակ-մայդանն ասոցացնում բռնության, արյունալի առճակատման հետ… 1988-1991 թթ՝ հանրապետություն ծնող իր երկունքի մեջ, կայսրության պայմաններում անգամ, ամենախաղաղ, ամենահանդուրժող լսարանն է եղել։ 1988-ից պարբերաբար փոթորկվում է հայաստանյան ժողովուրդը. 1996-ի, 1998-ի, 2004-ի, 2008-ի, 2013-ի, այսօր ընթացող հայտնի առճակատումները, զանգվածային բախումներն ի՞նչ խորք ունեն ու ի՞նչ ազդեցություն են գործել… Ինքնիշխան ենք բռնության ենթարկվելո՞ւ համար. այդ ինչպե՞ս թույլատրեցինք, և ո՞րն է բռնության բացառման ճանապարհը։ Հենց սա է բաց հասարակության՝ իր Ազատության հրապարակով, առաջնահերթությունը։ Այստեղ փնտրենք հայաստանյան ապրող-ակտիվ-ինքնորոշված հասարակության շահը:
Տարվա եղանակների ընթացքը, հակառակ միջկուսակցական-խմբային առճակատման, անփոփոխ է՝ գարուն է գալիս. ամենքս թափվելու ենք փողոց, լսելու ենք… Լսելու ե՞նք…
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն,
Բոլորը թափվել են փողոց.
Լսո՞ւմ եք անուշ մի զնգոց –
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն։
Դյութում են շրթերը վարդե,
Սրտերը կրակ են ու բոց—
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն,
Բոլորը թափվել են փողոց։