Ի՛նչ է հարցնում Դավիթ Բլեյանը գիշերը ժամը 4-ին, երբ հանկարծ արթնանում է … Այսօր, օրինակ.
— Պա՜պ, իրար լրիվ նման, բնակչությամբ ու տարածքով, պետություններ կա՞ն…
— Պետությունը կարո՞ղ է տարածքով ու բնակչությամբ մեծ լինել, բայց հզոր չլինել…
— Ինչպե՞ս են պաշտպանվում փոքր պետությունները, պա՜պ … Միջուկային զենքո՞վ … Թող բոլորն էլ Իսրայելի նման միջուկային ռումբ ունենան…
— Արի մի անգամ էլ գնանք Իսրայել, Երուսաղեմ։ Ես ուզում եմ տեսնել, թե ինչպես են ստեղծել այդ զենքերը․․․
— Աժդահակ սարը իր անվան նման աժդահա՞ է …
— Չվախենա՜ս, պա՜պ, ես մինչեւ վերջ բարձրանալու եմ, մինչեւ ամենաբարձր գագաթը … Քանի՞ գլուխ ունի էդ աժդահան, պա՜պ…
Հետո ձմերուկ ուզեց, կերավ մի կտոր ու քնեց։ Ու փոխվեց իմ գրի ընթացքը. խոստացել էի այսօր եռապատումի երրորդ կտորով ավարտել Ուխտասար-Ծղուկի այս անգամվա էջը։ Չի ստացվի. հետո, ինչո՞ւ արհեստականացնեմ գիրը, թող իր ընթացքով, Որոտանի նման, գնա…
Ամառային լողափը Հարավային դպրոց-պարտեզում:
Ֆոտոշարը՝ Գայանե Թորոսյանի:
Ես ու Դավիթը պատրաստվում ենք օգոստոսի 12-ին Նավասարդյան տոները Աժդահակում, մեզ ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց հետ անցկացնել. ափսո՜ս, որ Արմինեն մեզ հետ չի լինելու, լա՜վ սարվոր է դարձել…
— Ոչի՜նչ, պա՜պ, օգոստոսի 19-ին միասին կլինենք Արագածում… Քանի օր մնաց Արագած բարձրանալուն, պա՜պ… Դու էլ ինձ նման սպասում ես անհամբեր…
Արշավից արշավ Դավիթն այսպես, կիլոմետրերով առաջանում է… Երեկ նրա Արմեն եղբայրը նկատեց.
— Էս ո՜նց է մեծացել, լեզու առել, հետը խոսել չի լինում. ոնց որ ի՜նքը մեծը լինի …
— Մնում է ծեծելը, Արմեն ջան…
— Չէ՜, ծեծելով չի կարելի, պարոն Բլեյան, մնում է ընկերությունը …
Այդպես էլ երկու ընկեր անցկացրին երկուշաբթին տանը, իսկ երեքշաբթին, ողջ օրը՝ Արեւմուտքի ճամբարում՝ լողափին, թե լողավազանում…
Տեսե՞լ եք Դավթին, Խաչատրյան Արամին բացօթյա լողավազանում… Եթե չէ, շա՜տ բան եք կորցրել… Ջրում ընկերություն են անում, ապրում, աշխարհի հարցեր քննարկում… Ուսումնական բաց մեր ճամբարի համակարգող Լիլիթ Շահբազյանի լուսաբանում-հաղորդագրությունը Ամառ 2017-ի ամենասիրելի-դիտելիներից է…
Մենք պատրաստվում ենք «Մուտք» խորագրով հնգօրյա ճամբարներին… Մուտք՝ կրթահամալիրի սովորողների համար, մուտք՝ աշխատողների համար. իսկական ուսումնական ճամբար-նախագիծ։
Արենիի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում. տեսնայութը՝ Արմինե Աբրահամյանի:
Արենիի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին՝ իր հարթակով, իմ նախապատվություններից է… Ափսո՜ս, որ Երեւան-Սիսիան-Գորիս ճանապարհին քչերն են դադար առնում. ճամփի վերջին կտորն է վատ, աղբյուր չկա, աղբաման, զուգարան… Այսպիսի՞ վերաբերմունք Արենիի նման գյուղում, Մոմիկի հայտնի, եզակի, «կռասավեց» եկեղեցու նկատմամբ… Ինչո՞ւ, հարցնում եմ… Մենք, Ծղուկ-Ուխտասարի ճամփին հանդիսավոր դադար ենք առնում. Շուշոն երգում է, մենք աղոթում ենք միասին … Բլեենք հայ առաքելական եկեղեցու հետեւորդ են եղել-կան… Մոլեռանդությունը-ձևականությունը խորթ է Բլեենց․ ինչպես իմ հայրն էր ասում.
— Շա՜ն տղա, իմ հոր հավատքն է, չկպնես…
Լեզուն, եկեղեցին, ավանդույթը, պատմությունը… ազգականը, միով բանիվ՝ հայրենին-մայրենին, փոխանցում են, ժառանգվում … Մնացածը անհատականացումը չէ՞…
Բակային աշխատանքներ, Հարավային դպրոց-պարտեզի ճամբարականներ:
Ֆոտոշարը՝ Հասմիկ Պողոսյանի:
Այս մասին ենք մենք զրուցում, հաստատում Արենիի եկեղեցում, բարձունք-հուշարձանին, որտեղից ափի մեջ Արփայի կանչող հովիտն է, դեպի Արաքս գնացող մարդամոտ Արփայով… Ափսո՜ս, որ կիրճով մեկ ամենատարբեր անուններով ուտուշ-խմուշի օբյեկտները պատնեշ են դառնում գետի ու անցվոր մարդու միջեւ… Մեր գետերը մեր օրորն են, օրորոցը մեր, եզերքը բնական հիացումի-մտահոգության, աշխատանքի մշտական վայրը ու իմ գրի-պատումի անբաժան ընկերը…
Ես հովվերգության երգիչ չեմ, ոչ էլ դրա ընթերցողը… Չեմ կարող տրվել դրան… Տիգրան Ջերջյանը Մոնակոյից, 1999-2001թթ. իմ բանտարկումի շրջանի-ազատաբերության տոկուն բարեկամը, ոգեւորված է Բլեենց նոր սերնդի հավաքականությունից…
— Ի՜նչ լավ ես որպես նոր առաջնորդ ընկել ու տանում առջեւից…
Ես գործից-հանգամանքներից փախչողը չեմ, սոսկ միջոցառումների, դրանց ուղեկից գովքի տրվող չեմ… Միասին, Բլեենց նոր սերնդին ճանաչելով, Բլեենց սկզբունքները ձեւակերպելով-հաստատելով, իրար օգտակար լինելով, ճանապարհ է, անցնում ենք։
Լուծելի են եւ օրակարգում Բլեենց ծննդավայր Լանջաղբյուրում մատուռի վերականգնման, գյուղում ստալինյան զոհերի հիշատակի հավերժացման, Բլեենց ծագման մասին տեսաֆիլմի, բլոգի ստեղծման… հարցերը, ամենամյա ուխտագնացություն-ճամփորդությունները… Ու սկսել եմ ավելի կոնկրետ զբաղվել դեպի հին Բայազետ մերոնց առաջիկա ուղևորությամբ։
Կա հարց, որ ավա՜ղ, միայն Լանջաղբյուր-Ծղուկինը չէ՝ հայոց գյուղի-շենի, նրանով անցնող գետի, գետի ու նրա եզերքի, բնակավայրի այսօրվա վիճակի, նրա ապագայի… Եվ այստեղ գտնվող հարազատներդ, որ հենց իրենց շենում չեն տեսնում իրենց ապագան … Ու ազգիդ վիճակը, Ամուլսարի ճակատագրի նման, ծանրանում է սրտիդ …
Հարավային դպրոց-պարտեզ, 2-ից 4 տարեկաններ:
Ֆոտոշարը՝ Գայանե Թորոսյանի:
Ես մեծացող անհամբերությամբ սպասում եմ իմ վաղեմի ընկեր դաշնակահար-կոմպոզիտոր Արթուր Ահարոնյանի ու ջութակահար-դիրիժոր Հայկ Դավթյանի դուետի ելույթին. աշխարհում հայտնի երաժիշտների այսպիսի նախաձեռնությունը ոչ միայն հուզիչ վերաբերմունք է կրթահամալիրի մանկավարժության նկատմամբ, այլեւ ուղղորդող-ավանդույթ ձեւավորող նշանակություն ունի։ Չէ՞ որ ամռանը շատ նշանավոր հայրենակիցներ երկարատեւ լինում են Երեւանում-Հայաստանում, եւ ե՞րբ, եթե ոչ ամռան տապին, կարող են իրենց ներդրումն ունենալ, իրենց կապը հաստատել, հայ ունկնդրին այսպես հարգել …
Ֆոտոխմբագիր՝ Հասմիկ Պողոսյան
# 1115