Դավիթ Բլեյանը սիրում է հարցնել.
— Ե՞րբ է բացվում լույսը, պա՛պ, դու գիտե՞ս…
— Գիտեմ, Դավիթ, գիտեմ և ինչպես…

Ես թողարկում եմ վեց հարյուր յոթանասունյոթերորդ գիրն ավանդական-հաստատուն-բնական ընթացակարգով. առտու գիշերվա չորսին ոտի եմ` ինչպես թարմ վարունգ… Սպիտակ խնձորի, կիտրոն-մեղրի, գոլ ջրի վայելքով ես համակարգչի առաջ եմ, աշխարհը՝ իր իրադարձություններով, անցկացնում եմ իմ միջով, կարդում իրիկունն առանձնացրած հրապարակումները, թողարկում իմ Օրագրի լուրերն ու անցնում mskh.am-ին… Արտակարգ պատահար. մեր մեդիաշխարհն անհասանելի է… ինչպես նրա անխափան աշխատանքի պատասխանատու Տիգրան Փարսիլյանը, ով տասնհինգօրյա զինվորական հավաքի է մասնակցում… Մինչև հավաքի մեկնելը ծանուցել է աշխատանքից ազատվելու իր մտադրության մասին… Նոր լուծումներ են պարտադրված և՛ անվտանգ-հուսալի մեդիայի, և՛ առավել ինքնաբուխ-գրավիչ-դինամիկ զարգացող հեղինակային մանկավարժության առաջատար եթերի առումով… Օգնե՛ք գործուն. ես դրա կարիքն  ունեմ, առաջարկե՛ք:

 Դպրոց-պարտեզի 5 տարեկանների խմբում:
Լուսանկարները` Արմինե Աբրահամյանի: 

Դավիթ Բլեյանի նոր բետոնախառնիչն, ափսո՜ս, այստեղ չի օգնի ինձ, որքան էլ Դավիթը քնելուց առաջ բերել-դրել է իմ սեղանին, խառնիչի մեջ ջուր լցրել, աշխատեցրել… Տաթև քույրիկի նվիրած սքանչելի բետոնախառնիչը ջարդեց ոտքերի տակ, ե՞րբ էր…Իսկ  երկու օր քնեց-ելավ «բետոնախառնիչ եմ ուզում» նոր պահանջով… սպառնա՜ց… Մինչ մենք սպասում էինք Արմինեի նախապետական-հակապետական քննությունների ավարտին, մեր սաղ-սալամաթ մնալուն, որ ծոցվոր Տաթև քույրիկ-աղջկաս տուն բերենք, ինքն էլ՝ հետը եղբոր նոր մեքենան, Դավիթը լուծումը գտել է… Մտել է թաղամասի «Food» խանութը, դարակներում գտել բետոնախառնիչն ու վերցրել-դուրս եկել… Մորաքույր-դաստիարակ Ռուզան, ետևից հասի-վճարի… Ի՜նչ անի Ռուզանը, Արմինե մայրիկի միակ քույրն է… Ռուզանը հասել է Դավթին, իհարկե, Դավիթը՝ իր մուրազին, ես էլ շատ մոտ եմ իմին. «Մխիթար Սեբաստացի» 2013, 2014, 2015 թթ մրցանակակիրներ, կրթահամալիրի մայրենիի ուսուցիչներ Սուսան Մարկոսյանը, Մարգարիտ Սարգսյանը, Նունե Մովսիսյանը համառ-դանդաղ հաղթահարում են հոգեբանական-տեխնիկական-դրամական դժվարությունները Վենետիկի Սուրբ Ղազարի ճանապարհին, գիտեք, որ այդտեղ է Մխիթարը 1714թ. տեղափոխել 1701-ին Կոստանդնուպոլսում բացած, մեզ համար անուն, խաչ, գիր դարձած միաբանությունը, գիտեք նաև, որ «Մխիթար Սեբաստացի» մրցանակը՝ ստեղծագործական գործուղում Միաբանություն, 2016-ից կդառնա անխափան… Եթե այսքա՜ն դժվար է մեր օրերում Բանգլադեշ-Վենետիկ ճամփան, ընկերուհիներ սիրելի, բա մեր Մխիթար հայր եղբայրը ո՞նց անցավ… Սեբաստիայից՝ Էջմիածնով-Սևանով-Կարինով-Պոլսով-Մեթոնով-Վենետիկ՝ միաբանության համար ընտրելով Սուրբ Ղազար կղզին… Այո՛, մեզ համար՝ ուխտի ճանապարհ, որով, վստահ եմ, ամեն տարի կանցնի տասնյակ սեբաստացի սովորող-ուսուցիչ՝ հանրակրթական կամուրջներ հաստատելով Վենետիկի-Եվրոպայի դպրոցների հետ: Սա 2016-ի իմ խնդիրներից է,ասել եմ` անկատար-կիսատ-պռատ խոստում-խնդիր չի լինելու, չի մնալու:

9-րդ դասարանցիները «Ընթերցում ենք Աստվածաշունչ» վերջին պարապմունքին:
Լուսանկարները՝ Լուսինե Սարգսյանի:

Ավագ դպրոցի նկարիչ-սովորող սեբաստացիներ Ադելը Միքայելյանն ու Լիլիթը Խաչատրյանը պատրաստվում են Գերմանիայի Զաթհայնի միջազգային մանկա-պատանեկան ամառային ստեղծագործական ամենամյա հավաքին: Ադելն սկսել է գերմաներեն սովորել. ես իմացա-խրախուսեցի երեկ՝ Գեղարվեստի «Վերջին ակորդ» ցուցադրության ժամանակ, որտեղ բոլորով նոր էսթետիկա ենք ստեղծում: Հունիսյան ստեղծագործական ճամբարում կաշխատի ֆիզարձակուրդից վերադարձող գերմաներենի մեր մասնագետ Զառա Բաբաջանյանը, և Ադելի ու իր ընկերների նախաձեռնությունը կդառնա գրավիչ ամառային գործ:

 Մարմարյա սրահում ավագ դպրոցի շրջանավարտներն են:
Լուսանկարները` Մարթա Ասատրյանի:

Օրագրի լուրերը

Ավարտեմ «Օրագրի լուրեր»-ը Հայաստանի Քաղցրաշենի սպառնալիքով. «Էրեխեքին ո՛չ դպրոց, ո՛չ բանակ չենք թողնի» գյուղացիք ութ ամիս առաջ իրենց հանձնած խաղողի բերքի գումարն են ուզում… Պատկերացնո՞ւմ եք..

Մայրամուտ

Ֆոտխմբագիր՝ Կարինե Պետրոսյան
# 677

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ոգևորումի մեխեր-նորամուտներ

Արվեստի քննադատ Նազարեթ Կարոյանին հեշտ չի ոգևորել։ Շաբաթ օրով, «Ծառզարդար կրթական պարտեզում» սեբաստացի կրթական համայնքի օրացույց մտած տոնին մեր բնակելի արվարձանի կրթական պարտեզի պուրակի կենտրոնում հայտնված Գրիգոր Խաչատրյանի «Մեխն» այնքա՜ն է ոգևորել Նազարեթին, որ նա իր

Երբ ավերակները, ոչ թե կանչում, այլ զոռում են…

Զոռո՞ւմ են, աղաղակո՞ւմ են… Մեզ մինչ այս ծանոթ էին Շուշիի  ավերակները, որ շշնջում էին։ Շարունակո՞ւմ են շշնջալ։ Շարունակակա՞ն է դրան մեր արձագանքելը, որպես ուսումնական նախագիծ, 2017-2018 ուսումնական տարում։ Ամենաշատը հաճույքով

Ծով մարդկանցով ծով գործ անելու ժամանակը

Ես այդպես էլ չինքնահաղթահարվեցի՝ երեկ երեկոյան որևէ ժամի Հանրապետության հրապարակի պարմանի-ծովի առաջ կանգնելու համար… Իսկ ծովը… մեծ է… ուրիշ կերպ, քան Հեմինգուեյի ծերունին հայտնի, թե Էքզյուպերի օդաչուն հանճարեղ չես ասի…