Եվ քանի որ ինձ արդեն լսել եք Չարենցի հուշարձանի մոտ, տասնյակ ու տասնյակ սեբաստացիների հետ. ով չի լսել, թող կարդա «Առավոտ»-ում, լսի «Շանթ»-ի կիրակնօրյա թողարկումը կամ էլ կարդա իմ վաղվա գիրը….

Եվ քանի որ անցնող շաբաթը հագեցած էր. ամեն մեկը կարդալու արժանի, բաց թողած քանի˜ նյութ կուտակած կլինի: Եվ մի այդպիսի շաբաթ էլ առջևում է…

Եվ քանի որ Դավիթն ինձ բռնել է ու բաց չի թողնի. Չարենցից պրծում կա, Դավիթից չէ…

Այսպիսի կիրակիին ուրիշ խոսքեր ավելացնելն անպատեհ է ու անտեղի… Ես բավարարվում եմ իմ մեդիագրով-մեդիազրույցով, որ ունեցել եմ շաբաթներ առաջ (այդ մասին պատմել եմ), asekose.am-ում. ամբողջը` չգիտեմ, բայց առաձին կտորներ ոչ միայն իմ մասին են, կարող են հետաքրքիր լինել շատերին:

Մենք էլ Դավթի հետ զբոսնենք-թափառենք Չարենցի քաղաքում:

Լուսանկարները` Գագիկ Շամշյանի:

#611

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ինչ լավ է, որ…

Սեբաստացիներն այսպիսին են… Ես արթնացել եմ ժամը 2-ին գիշերը, դեռ չեմ կարդացել Առնոլդ Բլեյանի մատուցմամբ այս տեղեկությունը… Սովորական տիարի սովորական օրվա՝ հունվարի 8-ի սկիզբն է. ժամը 8։20, ըստ չվացուցակի սեբաստացիական,

Հասարակությունն առանց քաղաքական հենասյուների, նույն է թե՝ քաղաքացի՝ առանց բարձունքի ձգտումի…

-Ի՞նչ ուտես, Դավիթ… Առաջարկում ենք ամենատարբեր համեղ բաներ, հրաժարվում է. — Չեմ ուտում… յա´… — Բա ի՞նչ ուտես,- համառում է մայրը: — Ի՞նչ ուտեմ, քաք ուտեմ… — Դավիթ ջան, ի՞նչ

Երեսուն տարի անց. քաղաքացիական անհնազանդության կախարդանքը…

Կիրակի է։ Արմինեի բկաբորբը՝ անգինան, կտրուկ փոխվեց ուժեղ գրիպի, անկողնային ռեժիմով, ես ու Դավիթն էլ՝ խնամակալ անշնորհք․․․ Ինտերնետի, նրա TV-սոցցանցի եթերում Սիրիան է՝ Ամերիկայի, Բրիտանիայի, Ֆրանսիայի մութի մեջ հրթիռա-ռմբահարումների լուսահետքերով-հռնդյուններով,