– Դավի՛թ ախպեր, էհե՜յ, վեր կաց, գո՜րծը մնաց…
Դավիթ Բլեյանն իր ուսուցիչ մայրիկ Արմինեի ու նրա կուկուների հետ պատրաստվում է Բջնի՝ բերդ-եկեղեցի-Հրազդանի կիրճ, Սոլակի պաղ ջրեր ճամփորդության… Ճմռում է աչքերը… Միտքն արթուն է. մենք հերթական անգամ ավարտել ենք «Սասունցի Դավթի» մաս-մաս պատումն առավոտյան պատմվող, ամեն օր Թումանյան-Աղայան-Խնկո ապերից մի բան եմ կարդում…
– Աչքերիս մեջ ձուկիկ եմ տեսնում… Համ էլ մի գայլաձուկ, որ կրիաներ է կուլ տալիս…
Շնաձուկ-գայլաձուկը շփոթում եմ, բայց երեկ ես ու Դավիթը մի ֆիլմ էինք նայում կենդանական աշխարհի մասին, մեկ էլ մի գայլաձուկ թե շնաձուկ ջրի միջից ո՜նց դուրս պրծավ, ինչպես ջրի շիթ… Այսպիսի «ձուկը» կրիա էլ կուլ կտա… Տպավորվել է մեր հերոսը…
Իսկ իր ուսումնական ճամփորդության մասին դեռ կպատմի…