Բարի ընթերցում

Տեսնո՞ւմ եք` «Երկրագործությունը որպես ուղիղ ճանապարհ»-ը չեմ հաղթահարում: «Կենդանության նվիրված այս փոքրիկ գործի ճակատը կենդանի մարդերին անունով ցանկացա պսակել և այս խորհրդով ձեզ ընծայեցի…»: Պատկերացրեք, որ այս տողերը Միքայել Նալբանդյանի երկի՝ ինձ հիացնող առաջաբանից է:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Երկու դարի արանքում, երկու քարի արանքում…

— Ոչինչ, ես էլ առանց սուզվելու-խաղալու ջուրը կմտնեմ… արագ մաքրվելու համար… Սա Դավթի առաջին պատասխան-փոխզիջումն է Արմինե մայրիկ-ուսուցչուհու ջղային արգելքին՝ առավոտ ժամը ութին. — Չէ՛, ոչ մի լողանալ, ես ուշանում

Գիր կրկնակի մեռելոցի երկուշաբթիի, որ կոչեմ ապրողաց…

Ինչո՞ւ կրկնակի մեռելոց՝ գիտեք. այսօր հողին ենք հանձնում իմ եղբայր Թաթոսին… Այսքանը. ավելին կարդացեք իմ  գրերում՝ «Գիրք ազգաբանության Դավիթ Բլեյանի՝ Աշոտի որդու», «Հեծանվով, քայլքով, բարձունքին՝ մշտական ֆիզիկական շարժման ու մտավոր

Անհատականության՝ փորձով ու համարձակությամբ լի կապոցներ….

Լիլիթ Բլեյանը գործերով դեռ Վիեննայում է՝ իմ խելացի-նպատակասլաց-հաջողակ մեծ աղջիկը: Ու իր կլոնը երեկ Մարմարյա սրահում էր… Որքա՜ն մեծացավ, օրիորդանում է Դպրոց-պարտեզի երկրորդ դասարանցի Սոնան… Հուզվեցի մեդիաուրբաթ-համերգին… Որքա՜ն ջանացինք ես, Դավիթն