Ո՜վ զարմանալի….

Ես Գյումրիում էի, երբ տեղեկացա, որ Առողջապահության համակարգի աշխատողներ են այցելել կրթահամալիրի դպրոցներ՝ իրենց պարտականությունները որպես նախաձեռնություն լայնորեն գովազդելով…  Հետո ինձ պատմում են… Հեռախոսով մի բուժաշխատող մյուսին նկարագրում է մեր

Մեկի ներկայությունն անդադար չե՞ք զգում…

Պարտադիր է, հա՞, որ իմ գիրն էլ, որպես մեդիատեքստ-նյութ, վերնագիր ունենա. համացանց կոչվածը չի ընդունի իր ընտանիք… Դավիթ Բլեյանի ճղղոցը լսեցի. «Ինչո՞ւ է պարտադիր, ինչո՞ւ չի կարող առանց վերնագիր… որ

Մենք ապրում ենք զրնգալեն… Բանգլադեշում…

— Փռշտացի երեք հատ, լսեցի՞ք, մի հատ էլ փռշտամ, թող չորս լինի: — Արի արագ հաշվելով մրցենք  իրար հետ, հայրիկ… Ու սկսում է՝ 1, 2, …., 11, .…, 29, ….,